Drie jongetjes komen bij me en vragen enthousiast naar de prijzen van het snoep. Voor de beeldvorming zal ik de drie kort omschrijven: De oudste van de drie zal een jaar of elf zijn. Hij heeft rastastaartjes, heeft een hele donkere huidskleur en is de meest mondige van de drie. De middelste heeft Marokkaanse roots, is ook ongeveer tien of elf en heeft een lieve, rustige uitstraling. De derde is waarschijnlijk het broertje van de eerste en is ongeveer zes. Hij is erg stil.
De Marokkaanse jongen heeft een muntje van twee in z’n hand en dat is het kapitaal waarmee ze zo enthousiast snoepjes willen kopen. De oudste houdt het echter al snel voor gezien: “Ik hoef trouwens niks joh, misschien straks in Rotterdam”. De jongste haakt aan bij z’n broer en houdt zich stil. Het Marokkaanse jochie haalt z’n schouders op en wil wél wat. Opvallend beleefd, vrolijk en netjes doet hij z’n bestelling: “Goedenavond meneer. Heeft u voor mij een gevulde koek en een salmiaklolly?” Hij geeft het twee euro muntje en wenst me op wederom beleefde toon een goede avond.
Het jongste jochie wordt wakker. Hij kijkt z’n broer aan en vraagt of ie een raket-ijsje mag. De broer en z’n maat checken hun broekzakken en het lukt ze met diverse kleine muntjes het benodigde bedrag bijeen te rapen. “Maar wel even zelf bestellen bij de meneer en netjes hè!” Het jongste jongetje kijkt me beteuterd aan en op zachte toon bestelt hij, heel netjes: “Raketje blief”. De oudste grijnst: “Kunt u het ijsje voor hem openmaken?”, vraagt ie. Nadat ik dit gedaan heb, bedanken de drie me vrolijk. Zwaaiend nemen ze afscheid.
Eigenlijk gebeurde er niets, maar van dit momentje werd ik echt ontzettend vrolijk.