Ik schat dat ik ongeveer 30 à 40 klanten heb die altijd hetzelfde bestellen. Mensen zijn gewoontedieren, da’s bekend. Ik weet hun bestelling dus op voorhand. Sommige van deze klanten verwonderen zich erover dat ik hun bestelling al weet, ik vertel hen dat ze opgenomen zijn in een excelsheet met alle informatie over hun bestelling.
Mijn denkbeeldige excelsheet, uiteraard, en niet inzichtelijk voor de NSA, uiteraard. Ze bestellen vervolgens door te knikken, door een oogcontact, of door gewoon in de rij te staan. Als ze toch wat anders willen, maakt men dat óók duidelijk middels een gebaar. Mooie non-verbale communicatie dus en het klopt praktisch altijd. En je hebt net wat meer sociaal contact, ook belangrijk.
Eén zo’n vaste klant loopt net voorbij. Hij zwaait vriendelijk als hij me ziet, wil doorlopen, maar loopt toch even naar mij toe. Met een fijne sarcastische grijns: “Zeg, over onze eh… vaste afspraak hè. Het wordt kouder, dus ik neem niet meer altijd cappuccino, soms neem ik dan ook thee. Kun je dat misschien in die”, en hij gebaart de aanhalingstekens met z’n handen, “‘excelsheet’ van je aanpassen?”
Bij deze, toch goed dat zoiets
