“Goedenavond! Je raadt het al, mag ik t…”, begint de man vrolijk. “Twee thee!”, onderbreek ik ‘m. De man kijkt tevreden op. “Dat dus. Je kent me inmiddels”, grijnst ie.
“U staat in mijn database, die ik onlangs heb aangelegd.” Ik wijs mijn beeldscherm aan. “U komt hier doorgaans rond 19:30, heeft twee thee als vaste bestelling en hier staat uw pasfoto. Voorkeur is honing, suiker is ook goed. Een groene thee, de ander neemt doorgaans rooibos. Wilt er deksels bij, maar eerst zelf op smaak brengen. Weet de prijs van twee thee nog steeds niet; altijd een vragende blik. Onder het blokje ‘kans op andere aankopen’ staat een vraagteken”, zuig ik uit m’n duim.
De man kijkt me vermaakt aan. “What the… Dat klopt zowaar helemaal, freaky. Overigens: de kans is er altijd. Daar kun je ‘Ja, vraagt hij zelf wel om’ van maken.” Ik veins een aanpassing van de database. “Zo, gesaved!”, en overhandig de twee thee. De man kijkt me vragend aan en rommelt in z’n portemonnee. “Oh, u weet de prijs nog stééds niet?”, plaag ik. De man schiet kort in de lach. “Dit begint een beetje gênant te worden nu. Big brother!”, roept ie gemaakt paniekerig. Hij denkt even na. “Tja, wat kun je eigenlijk nog meer kwijt in die database hè? Misschien kun je nog toevoegen dat ik zelf niet met het openbaar vervoer reis, ik kom mijn vriendin hier altijd ophalen. Daar ben ik, hooguit met taxichauffeurs hier, toch vrij bijzonder in?”, kaart de man aan.
Dat is wellicht nog best relevante informatie, denk ik hardop na. Ik heb alleen geen idee wanneer precies, maar kennis schijnt macht te zijn, nietwaar? “Er staan nog meer vragen open, maar dat zijn geen nieuwe vakjes. Ik weet niet op welke dagen u komt? Ik ben al bezig om met geavanceerde software uw gezichtsbeharing en bril ook weg te werken, je weet immers maar nooit. Wie drinkt welke thee? In welke thee gaat suiker? En hoeveel? De informatie die ik nu heb is uitgebreid, maar nog niet compleet”, somber ik. De man denkt even na. “Wat ga je nu doen met deze informatie?”, vraagt hij. “Nou… In theorie zou uw thee al klaar kunnen staan”, geef ik aan. “Oké. En dan?”, zoekt de man naar de meerwaarde van zulks. “Nou ja, dan is er voor ons meer ruimte om in die gewonnen tijd te socializen.”
