Een Afrikaanse man komt bij me. Hij heeft een grote koffer bij zich en draagt een lange, witte jurk en een kufi hoed. “Un café, s’il vous plait”, zegt ie. “Et…“, en hij wijst de warme broodjes aan. Hij stelt een vraag in het Frans, maar ik spreek die taal echt nauwelijks.
Aan z’n lichaamshouding te zien vraagt hij wat voor broodjes het zijn. Ik probeer het dus toch maar in het Engels: “This one is a sausage roll, with meat. And this one is with cheese“. De man spreekt echter slechter Engels dan dat ik Frans spreek. “Ehm, viande?“, wijst ie alle broodjes aan. Viande. Dat woord ken ik, dat is vlees. Of toch kaas? Zul je altijd zien. Het is één van die twee en ik weet niet welke.
Het is een wat ongemakkelijk momentje, die we allebei overigens best vermakelijk vinden. Geduldig en zonder enige frustratie proberen we elkaar te begrijpen. Ik probeer het nogmaals in het Engels: “This one is a sausage roll. With meat?“[man kijkt niet begrijpend], “Animal?” [man schudt hoofd], “Pork?” [man schudt hoofd]. De man besluit nu zelf het initiatief te nemen. Hij houdt beide wijsvingers langs z’n hoofd alsof het horens zijn en doet een wild dier na.
“Oui!“, roep ik en baken met m’n handen de saucijzenbroodjes af. “D’accord, c’est viande“, grijnst ie. Nu wijst hij de kaasbroodjes aan en kijkt vragend. Ik denk weer na en kom op het lumineuze idee om hetzelfde te doen als hij. Ik doe hetzelfde dier na en haal mijn handen weg van mijn hoofd en ga naar mijn buik. De man knikt. Ik doe alsof daar uiers zitten, door in mijn denkbeeldige uiers te knijpen, de man knikt enthousiast en grijnst. Vervolgens doe ik alsof ik een emmer heb en roer erin. “Ah! Fromage!“, roept ie uit en hij bestelt een kaasbroodje.