Boodschapje aan Jumbo gaat per ongeluk beetje viraal…
– het origineel op de Jumbo Facebookpagina;
– ook het populaire blog De Beste Social Media plaatst ‘m;
– + het Turks/ Nederlandse blog Turks.nl
—————————————————————————————–
Zondagmiddag, iets voor 17:00, dus slechts enkele minuten voor sluitingstijd. Ik heb zojuist m’n boodschappen afgerekend. De jongen achter me in de rij tikt me op m’n schouders. “Is dit briefje van 20 toevallig van u?”, vraagt ie. Ik weet dat ik er twee in m’n portemonnee moet hebben, dus uiteraard check ik gelijk: beide briefjes zijn inderdaad weg. Verdomd. “Hm, ik heb er maar ééntje gevonden, sorry. Maarrehm… zonder iemand te willen beschuldigen, die mevrouw verderop zag ik ook net bukken om iets op te rapen. Ik zeg niet dat zij iets heeft, ik wil niemand beschuldigen, maar ja, just sayin'”, zegt ie.
Ik bedank de jongen hartelijk, het feit dat ie me aanspreekt vind ik natuurlijk al top. De caissière heeft door wat er gaande is en belooft me de mevrouw straks aan te spreken, eenmaal aan de beurt. “Hoewel u dat nu zelf misschien ook alvast kunt doen.” Uiteraard, het is mijn geld.
De mevrouw ontkent echter in alle toonaarden, maar ik geloof ‘r niet, iets zegt me dat ze glashard liegt. De manier van ontkennen, de hele reactie: ik wéét haast zeker dat ze m’n twintigje heeft. Wat ik niet kan bewijzen en om haar aan te wijzen als grote schuldige gaat me ook wat ver. Soms moet je je verlies dan maar nemen. Eigen schuld, natuurlijk.
Ik vertel de caissière dat zij van niets weet, maar laat middels enig cynisme wel blijken dat ik dat eigenlijk niet geloof. Deze caissière ontpopt zich vervolgens als mijn heldin. “Ik ga direct de videobeelden opvragen”, roept ze zodat de mevrouw het ook hoort. Bij mijn weten is dat helemaal niet mogelijk, maar wellicht bij Jumbo wel, dat weet ik niet. Dat het nogal veel moeite is om dat vlak voor sluitingstijd te doen lijkt me wel een feit. Ze vraagt een collega direct actie te ondernemen. “We gaan bijna dicht, maar dit moet gewoon geregeld worden”, roept ze, weer luid en duidelijk. Ik zie de mevrouw, die ook in de rij staat, wankelen. Al snel letterlijk, want ze gaat op de knieën. En ineens ligt het briefje van twintig daar op de grond, op een plek waar ik allang gezocht heb. “Meneer, is dát ‘m denkt u, ik zie hier een briefje liggen?”, roept ze vertwijfeld naar me. Iets verderop ligt ook een euro, die ze ook aanwijst. “Die mag u hebben voor uw enorme, oprechte eerlijkheid”, hoop ik een eventueel schuldgevoel nog een klein beetje extra aan te wakkeren -en als ze niet gelogen heeft, verdient ze die euro natuurlijk wel. Eind goed al goed. Ik kijk de caissière verwonderd aan. Zij knikt, “Fijne avond meneer!”, grijnst ze, en helpt de volgende klant alweer.
Dat meisje. Werkend bij Jumbo Breda Baliendijk. Volgens mij een weergaloos potje blufpoker, maar dat deed ze met verve! Die ga ik binnenkort nog even persoonlijk bedanken en een bloemetje geven.
