Breda – Prinsenbeek en terug

,,Wat wil je te snoepen hebben, lieverd?”, vraagt een oma vertederd aan haar kleindochter. Ze tilt het vierjarige meisje op, zodat ze in alle rust het assortiment kan bekijken. Oma blijft trots en vertederd naar het meisje kijken, maar het meisje kijkt niet naar het snoep, maar kijkt mij met grote ogen aan. ,,Zeg maar tegen de meneer wat je wil snoepen”, spoort oma het meisje aan. Deze reageert niet, haar grote ogen blijven op mij gericht.

,,Ze wilde zó graag eens met de trein mee, dus ik dacht net: waarom ook niet?”, legt oma uit. ,,Wij wonen zelf in Prinsenbeek en ze logeert vannacht bij ons. Dus nu treinen we even van Prinsenbeek naar Breda en weer terug.” Het meisje is alweer afgeleid en kijkt nu, vanuit haar hoge zetel op mijn balie, uit over het perron en naar de sporen. Oma hakt de knoop daarom maar voor haar door: ze koopt een chocoladereep.

En ze vervolgt. ,,Ze heeft de hele reis foto’s en filmpjes gemaakt met mijn telefoon. Volgens mij zijn het vooral plaatjes van de achterkant van stoelen, want echt naar buiten kijken deed ze toch niet. Ze was vooral onder de indruk van de mensen in de trein en van de geluiden die ze hoorde.” Het meisje kijkt me weer met grote ogen aan, oma bemerkt dat ze heel stilletjes is. ,,Volgens mij is ze hartstikke moe van alle opwinding. Maar over vijf minuten gaat de trein weer terug naar Prinsenbeek en gaan we weer naar huis. En dan ga jij lekker naar bed”, en oma prikt liefkozend met haar vinger op het borstje van het meisje.

Ze giechelt. ,,Een stukje chocolade, met de trein mee geweest én iets te laat naar bed: papa en mama zullen wel heel blij zijn met zo’n oma!”, knipoogt ze, terwijl ze haar kleindochter weer van de balie tilt.