Een mevrouw bestelt een koffie en legt twee muntjes van één euro op de balie. Mijn inmiddels geoefende oog ziet dat één van die muntjes geen euro is. Nadere bestudering leert dat het een Boliviaanse munt is.
“Nou en, da’s toch gewoon een euro, er staat een 1 op en hij lijkt toch in alles op een euro?“, sputtert ze tegen, “en de euro komt ook uit andere landen, da’s het hele idee van de euro toch?“. Ze meent het, ook als ik aangeef dat de euro een Europese munt is en Bolivia toch écht in Zuid-Amerika ligt. “En ik heb het muntje gewoon gekregen in een winkel, dus is het gewoon een betaalmiddel. Echt raar dit“. Geërgerd en protesterend om zoveel onrecht, geeft ze een andere, échte euro. “En ik wil m’n koffie“, zegt ze boos. “Uiteraard“, zeg ik, “een koffie, gemaakt met koffiebonen uit Bolivia!“