Een blindengeleidehond leidt een blinde man mijn kant op. Ondanks wat obstakels zoals bankjes en vuilnisbakken, brengt de hond de man zonder zich ergens aan te stoten precies naar mij toe. “Goedemiddag!”, verwelkom ik de man, ook om te bevestigen dat hij bij een winkel is.
“Ah, ik ruik koffie, dus ik zit goed. Goedemiddag! Wacht één seconde hoor”, en de man knielt bij de hond, geeft het grote dier een dikke knuffel en zegt wat woordjes in z’n oren. “Zo, Frits verdiende eerst een compliment, dat vindt hij volgens mij ook fijn. Ik heb ‘m nu al een flink tijdje, maar hij verbaast me toch altijd weer. Ik zei net ‘Frits, koffie!’ tegen ‘m en hij brengt me naar jou. Ik vind dat gewoon knap”, grijnst de man. “
Tja, dus, mag ik een koffie, alsjeblieft”, voegt ie er aan toe. Hij rekent af en drinkt z’n koffie op ongeveer twee meter van me vandaan. De hond blijft keurig voor ‘m staan. Z’n grote poten zijn imponerend en vervaarlijk, z’n hoofd juist onweerstaanbaar schattig. Plotseling rolt Frits op z’n zij en begint te bijten in z’n huid om de ontstane jeuk te verhelpen. Als de man aan de riem sjort, is de hond gelijk weer dienstbaar. Professioneel schikt hij zich in z’n rol en gaat weer keurig voor z’n baasje zitten, met een attitude van een Personal Assistent. Maar ja, die jeuk blijft. Toch maar weer even snel bijten voordat er weer gewerkt moet worden. “Frits, wat ben je toch allemaal aan het doen”, mompelt de man paniekerig. De trein arriveert, de hond neemt direct z’n professionele houding weer in. Hij wacht geduldig totdat de mensen zijn uitgestapt en andere mensen weer ingestapt zijn. De man wacht geduldig tot Frits gaat lopen. Als er ruimte is, leidt de hond de man naar de trein en binnen zoeken ze een plekje.
