Op het eerste gezicht is de man een typische 55-jarige kerel met een 9-tot-5-baan, met gewone kleding en een gewoon snorretje. Hoewel, door dat snorretje herken je ‘m juist. Hij komt steeds vaker bij Pauw, vorig jaar vooral bij Pauw en Witteman. Al geruime tijd –al voor die bekendheid- haalt ie met regelmaat een bakje koffie bij me en ik heb al een tijdje de neiging ‘m eens aan te spreken. Maar hoe doe je dat? Hoe spreek je zo iemand aan, zonder dat het gênant wordt. Zonder dat de oppervlakkige, maar toch ook laagdrempelige relatie verstoord wordt?
Hij loopt naar me toe. “Heey, goedemiddag, mag ik een bakje koffie van je?”, vraagt ie me vrolijk. “Uiteraard mag u dat. Zeg, trouwens, mogen we u nu onderhand al een ‘Bekende Nederlander’ noemen?”, probeer ik zo nonchalant mogelijk.
“Nou, bekend…, semi-bekend hè! Ik word inderdaad vaak herkend en ook vaak aangesproken, maar niemand weet eigenlijk wie ik ben, haha!”, lacht de man ronduit. Het besef dat dit gesprek nog vrij naturel en best amusant verloopt, stemt me wel tevreden.
“Maar u bent nu wel vrij vaak op tv. U bent wel de bekendste Nederlander die ik heb als klant, kan ik u vertellen”, grijns ik.
“Tja, maar ik kan nu hele flauwe vragen gaan stellen hè. Weet jij wat voor werk ik doe? Weet je hoe ik heet?”, vraagt ie me met een plagerige blik.
Ik begin te stotteren. “Nou ja, ik kén u van Pauw en Witteman. U doet iets met militaire geschiedenis. Uw naam…, nee, ik kom er niet op, sorry”. De man redt mijn penibele situatie en reageert bescheiden: “Haha, dacht ik al. Soms ontken ik, dan twijfelen mensen ook direct. Ik vermaak me wel met mijn semi-bekendheid. Laat het maar zo blijven, ideaal!”