“Goedemiddag, pakje Marlboro Click alsjeblieft!”, roept de jongen vrolijk en spontaan, terwijl hij een oordopje uit z’n oor haalt. “Wilt u…”, begin ik, maar de jongen is me voor en toont met een glimlach zijn identiteitsbewijs.
“Ja, natuurlijk”, geeft hij zelfverzekerd aan. Dat was niet helemaal wat ik wilde vragen, maar voor de vorm bekijk ik zijn papieren. Ik pak het pakje Marlboro Click en leg deze op de balie.
“Dat wordt d…”, wil ik de prijs noemen, maar hij wappert al met z’n pinpas en praat er dwars doorheen. “Pinnen alsjeblieft!” Vol bravoure houdt hij het pasje tegen het apparaat aan en vlotjes betaalt hij z’n sigaretten. “Yo! Dankjewel weer! En nog een fijne middaggg!”
Bovenstaande gaat volledig op de automatische piloot. De jongen komt uitermate vriendelijk over, maar de dingen die hij zegt en de handelingen die hij verricht zijn dagelijks letterlijk hetzelfde. Alsof hij deze interactie ooit zo bedacht heeft en zich hier het prettigst bij voelt. Geen ruimte voor spontaniteit, hoewel z’n tone of voice wél zo overkomt. Soms leg ik z’n pakje sigaretten alvast op de balie. Dan hapert deze machine even:
“Goedemiddag, pakje M… Precies!”, roept hij dan verwonderd. Vervolgens schiet hij weer terug in z’n rol. Na de zoveelste keer ging het me enigszins ergeren. Ik besloot de jongen dan ook eens wat anders te gaan behandelen. “Goedemiddag 23-jarige jongeman! Hier is een pakje Marlboro Click, hij kost €6,30 en het pinautomaat staat geheel tot je beschikking!”, verwelkom ik de jongen plagerig. Hij knippert verschrikt met z’n ogen, maar kijkt al snel geamuseerd. “Nu kunnen we onze gesprekken wat inhoudelijker maken. Hoe is het verder met je?”, plaag ik ‘m. Sindsdien zijn onze korte onderonsjes elke dag anders. En een stuk gezelliger.
