Angstaanjagende horror

Het is een warme dag geweest en wat grove schoonmaakwerkzaamheden laten me dan ook flink peentjes zweten. Een meisje rent in volle snelheid mijn richting op, maar stopt resoluut op zo’n zes meter afstand. Ze kijkt me recht aan, met een vrolijke glimlach op haar gezicht. Ik denk dat ze van Chinese origine is en ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn. Ze heeft een schattig bloemenjurkje aan en houdt een kleurrijk aangeklede barbiepop stevig vast.

Haar glimlach is dusdanig onschuldig en innemend, dat deze me ertoe verleidt vrolijk naar haar te zwaaien. Ik krijg echter nul respons. Ietwat ongemakkelijk wijkt mijn blik van ‘r af om verder te gaan met schoonmaken. Als ik luttele secondes later weer haar richting op kijk, staat ze er exact hetzelfde bij. Dezelfde vrolijke glimlach, dezelfde houding, onveranderd. Haar barbiepop heeft ze echter op de grond laten vallen, die ligt nu vlak voor ‘r plat op de grond. Die vrolijke, onbewogen glimlach heeft plots iets lugubers, maar toch zwaai ik wederom vrolijk naar ‘r in de hoop dat ze ditmaal wel reageert. Weer geen beweging.

Andermaal ga ik verder met m’n werkzaamheden, maar die vrolijke, onschuldige glimlach blijft me aantrekken. Ik moet weer naar ‘r kijken. Nu staat ze plots een dikke meter dichterbij en heeft ze de pop weer stevig vast. Weer die vrolijke, gelukzalige glimlach. Ditmaal grijns ik naar ‘r, maar er zit simpelweg nul interactie tussen ons. Vreemd genoeg kijkt ze me toch echt strak aan, wat een siddering door m’n lichaam teweegbrengt. Ik draai een rondje om m’n as om een schaar te pakken. Het kan gewoon niet langer geduurd hebben dan een seconde, maar als ik weer kijk is ze weg. Ik scan de volledige stationshal, in geen velden of wegen te bekennen. Angstaanjagende horror.