American cookie

Als ik de man mijn richting op zie lopen, gaat m’n hand al plagerig voorzichtig richting de American cookies en zoek direct met een glimlach zijn blik. “Nee, vandaag doe ik het niet, ik bewaar het echt voor speciale dagen”, zegt de man in lichte paniek, terwijl ook hij met een schuin oog naar de American cookies kijkt. Dat schuine oog blijft daar overigens ook gewoon rusten tijdens ons hele gesprek, maar hij is sterk.

De man komt dagelijks langs en eigenlijk maakt hij dan altijd een zijdelingse opmerking over de American cookies. Hij overweegt de aankoop echt elke dag. “Het liefste koop ik er altijd een bij je, maar het is niet goed voor me. Nee, ik moet dat gewoon niet doen, ik sla écht over”. En soms –eigenlijk gewoon meerdere keren per week- koopt hij er inderdaad toch eentje: “omdat het vrijdag is”, “omdat het vandaag lekker weer is”, “omdat ik vandaag een goede dag op m’n werk had”, “omdat ik bijna vakantie heb”.

“Maar vandaag niet. Misschien vrijdag weer, ik denk het haast wel. Dat is echt een opmaat naar het weekend. Ik zit twintig minuten in de trein. Dan ga ik zitten en in het beste geval zit ik dan in mijn eentje op zo’n tweezits, aan het raam. Ik doe dan echt letterlijk twintig minuten over zo’n American cookie. Ik breek een klein stukje af en eet dat op, puur genot. Ik kauw erop en laat de smaak door heel mijn mond gaan en over mijn tong rollen. De stukjes die ik afbreek moeten ook zo klein mogelijk zijn, ik wil ten volle genieten van het koekje. En dat doe ik ook altijd…” De man kijkt verlekkerd naar de koeken, z’n ogen staan treurig. “Doe er toch maar eentje, het is immers over vier dagen alweer vrijdag, toch?”, zegt ie met voelbare gêne.

Dit verhaal verscheen op donderdag 18 september in BN De Stem. Zie hier foto’s van het artikel!