“Goedemiddag! Mag ik twee pakjes Drum van u. En doet u er ook maar twee pakjes rode Rizla bij.” De vrouw rommelt alvast in haar tas op zoek naar haar portemonnee en bestelt voor de zekerheid ook nog een aansteker.
“Twee pakjes Drum, een aansteker. Wij verkopen helaas geen Rizla, alleen Mascottevloei”, vertel ik ‘r, terwijl ik toch maar alvast twee pakjes Mascottevloei pak, aangezien dat eigenlijk zelden een probleem is. “Mascotte? Nee, dat vind ik zó ranzig, laat maar. Thuis heb ik nog genoeg vloei liggen”, slaat ze dat aanbod met een zekere felheid af.
“Moet kunnen”, en ik leg de Mascotte weg. “Echte Rizlaliefhebber, of vooral een Mascottehater?”, grijns ik. “Neuh, dat niet. Ik rook m’n shag altijd met Rizla. Mijn moeder rookt alleen maar Mascotte, zo heeft ieder z’n voorkeuren”, legt de vrouw uit.
(Hoe vervolg ik dit gesprek. Afronden en gedag zeggen? Oppervlakkig voort laten kabbelen? Er dieper op ingaan, wellicht aan de hand van een grap? Zou ze een grap op zo’n moment waarderen, of raak je misschien een gevoelige snaar? Zou ze meegaan met de grap, of zou ze het serieus opvatten? Ik kijk naar de vrouw, ik peil ‘r. Toch lijkt dit me een type dat een verrassende wending wel waardeert. Geen twijfel meer. Ik waag het erop.)
“Zet u zich op deze manier niet gewoon af tegen uw moeder?”, probeer ik. De vrouw kijkt op, met een verbaasde grijns op haar gezicht. “Huh? Hallo, ik ben 63, die tijd heb ik wel gehad hoor. Ik heb gewoon een sterke voorkeur voor Rizla, daar zit niks achter”, reageert ze. “M’n moeder is hetzelfde: zij rookt Samson en zweert echt bij Mascotte, daar is zij weer heel stellig in. Ik vind Samson echt vies en met Mascotte maak je me absoluut niet blij.” De vrouw rondt haar zin dan wel af, het lijkt alsof haar eigen woorden in haar hoofd nagonzen. “Hmm, dit heb ik me nog nooit gerealiseerd… Het slaat eigenlijk nergens op dat ik zo’n afkeer heb tegen Mascotte, het is toch ook maar gewoon papier? Samson heb ik misschien één keer geprobeerd, dertig jaar geleden. Zou ik me dan toch onbewust afzetten tegen m’n moeder?”, denkt de vrouw hardop na. En dan, met een oprechte grijns. “Grappig, misschien hier toch eens met een therapeut over praten. En doe er maar een pakje Mascotte bij, ik laat me niet kennen.”
