Zwijndrecht. Ik kijk uit op de incheckpoortjes en de kaartenautomaten. Een klein meisje speelt buiten bij die poortjes. Ze voelt eraan, ze springt eromheen, ze onderzoekt ze. Haar moeder houdt haar nauwlettend in de gaten en kijkt kort naar de winkel en naar mij.
“Daar staat een meneer, laten we even wat drinken gaan halen”, zegt ze opgetogen. De twee lopen naar me toe. De moeder loopt in het spoor van het meisje, dat zigzaggend voor de moeder uitloopt. “Een goedemiddag”, verwelkom ik ze. “Hoor je de stem van de meneer? Volg die maar”, zegt ze tegen het meisje.
Het meisje is blind. Onwennig loopt ze mijn richting op. Als ik nog een geluid maak, wijkt ze lichtjes af van haar looplijn en arriveert bij m’n balie. Ze legt haar handjes erop en’kijkt’ me recht aan. Ze glimlacht, maar haar helderblauwe ogen lachen niet mee, bewegen niet. De vrouw bestelt wat te drinken en vertelt dat ze samen ‘buiten onderzoeken’. Het meisje is 9 en zal later toch ook zelfstandig moeten kunnen zijn. Het meisje voelt intussen aan de balie en omgeving, duidelijk opgewonden en nieuwsgierig. Al snel gaan ze weer terug naar de poortjes en het meisje onderzoekt verder. “Daar zijn ze! Hoooiii, hier!”, roept de moeder. Een stel loopt de twee lachend en vrolijk tegemoet, de moeder verwelkomt ze eveneens hartelijk. Het meisje vestigt haar aandacht op een grote, witte blindengeleidehond, die ze hartstochtelijk knuffelt. Samen verdwijnen ze uit m’n zicht. Ontroerend.
