Als Tania uitglijdt, schreeuwt ze het uit van de pijn. Haar teen lijkt uit de kom, maar een breuk is niet uitgesloten. We moeten naar het ziekenhuis. Dat is één van die angsten van me. Iets ernstigs oplopen in Mexico. Ik heb er al zorgwekkende verhalen over gehoord. Tania heeft geen zorgverzekering, dit kan in de papieren gaan lopen.
Het hotelpersoneel brengt ons naar een kleine dokterspost in het centrum. Gejaagd lopen klassiek geklede zustertjes rond. Overal hangen kruizen, met her en der een lijdende Jezus. Het contrast met het Bredase Amphia kan niet groter. De dokter kijkt vluchtig naar de teen; daar moeten foto’s van gemaakt worden. Deze apparatuur is hier echter niet, we moeten naar een andere dokterspost. Binnen vijf minuten staan we weer buiten.
Die andere dokterspost is een kleine kilometer verderop. Ook hier zustertjes die gejaagd rondlopen en ook hier is één dokter aan het werk. Hij kijkt naar Tania’s voeten en ziet niet welke teen afwijkt. Tania wijst de teen aan, hij vergelijkt deze teen met haar andere voet: ah ja, dat ziet er anders uit. Dat geeft vertrouwen in zijn kennis; ook hij stelt voor om foto’s te laten maken. Hij belt naar de andere afdeling. Ja, de fotograaf is er.
We moeten naar beneden, naar de kelder. Deze voelt muf aan, de tafel waar Tania op moet liggen is vies. De foto’s worden gemaakt met een apparaat uit lang vervlogen tijden. Na een minuutje of vijf zijn ze klaar. De dame die de foto’s maakt kan nog geen uitsluitsel geven over een breuk of niet: ze heeft geen idee wat ze op de foto’s kan zien. Alleen de dokter kan dat.
De wachtkamer is inmiddels flink bevolkt. Een zustertje vraagt ons hier wat het probleem is. De hele wachtkamer luistert mee en democratisch wordt besloten dat Tania éérst mag. Dit is immers een noodgeval. Massaal wordt gehoopt dat de teen inderdaad uit de kom is en niet gebroken. De Here wordt aangeroepen.
De teen blijkt uit de kom, de dokter herstelt de schade. Terwijl ik betaal -in totaal zo’n 80 euro-, houdt Tania een persconferentie voor de wachtkamer. De mensen slaken een zucht van verlichting bij het nieuws en vuren extra vragen op haar af. Onder applaus verlaten we even later de dokterspost. Een teen uit de kom: als de BN DeStem-equivalent van deze stad hier aanwezig was geweest, had het op de voorpagina gestaan.
Vind je mijn verhalen leuk en wil je een donatie achterlaten? Dat zou ik oprecht geweldig vinden. Dat kan hieronder. Wil je me maandelijks iets geven? Neem dan een abonnement. Geweldig.
