Breda is voor veel treinreizigers de laatste stop naar het buitenland, of de eerste stop in Nederland. Waar gaan ze heen? Waar komen ze vandaan? En wat zijn de verwachtingen bij deze aanstaande reis?
Woensdag 3 augustus, 12:09, Breda – Dordrecht
,,Ik was als kind al bezig met de dood. Pas nu weet ik: dat is verspilde energie. Ga gewoon lekker fietsen als je dat nog kan. En ben blij dat je deze dingen met een dierbare kunt doen”, mijmert Frits Baarda (66) uit Dordrecht. Hij wacht op de stoptrein naar zijn thuisstad, na een korte, maar bijzondere vakantie in Oost-Brabant met zijn tweelingzus. ,,Dit was mijn eerste reis na een zeer zware periode. En ik heb er ontzettend van genoten.”
Baarda had een lekkende hartklep en langzaam werd duidelijk dat een operatie noodzakelijk was. Door corona werd deze ingreep echter constant uitgesteld, tot het echt niet langer meer kon wachten. ,,En toen ging alles mis dat er mis kon gaan. Ik kwam zeer slecht uit de narcose. Mijn nieren waren uitgevallen, het was kantje boord”, schetst hij. Een zware herstelperiode volgt, maar Baarda kijkt er met warme gevoelens op terug. ,,Mijn familie en vrienden bleken ongelofelijk trouw. Ik heb geweldige, diepgaande gesprekken gehad. Het heeft me echt verrijkt”, zegt hij.
Baarda was in zijn werkende leven schrijver en journalist, waaronder redacteur buitenland. ,,Ik houd erg van reizen, maar door deze periode belandde ik plots op een eiland. Ik kon niet weg en voelde me alleen, in Dordrecht. Dat is op zich niet erg, maar normaal gesproken heb ik de blik naar buiten.” Hij staart vol melancholie voor zich uit. ,,Weet je, dit voelt als reservetijd. Het speelkwartier is verlengd. Zo voelt dat echt. Ik kan alles nog, ik voel me goed. Mijn zus en ik hebben prachtige fietstochten ondernomen. Ik ben er nog, maar ik merk dat ik vooral aan het terugkijken ben. Ik realiseer me nu pas echt dat ik sterfelijk ben, maar het is onzinnig om daar te lang bij stil te staan. Leef in het hier en het nu en geniet overal van.”
