Sinds vorige maand staat er een nieuwe dame in de horeca van de bibliotheek. Ze bereidde mijn koffie en vroeg of ik daar suiker of melk bij wilde. Ze gaf mijn koffie met het gevraagde suikertje en een koekje. Het was het begin van een mooie relatie. Die eerste keren dat ik kwam vroeg ze consequent hetzelfde en telkens antwoordde ik hetzelfde.
Na zes of zeven keer dacht ze het wel te weten. ,,Met melk, toch?”, en direct pakte ze een kuipje melk. Dan verbeterde ik haar, waarop ze ietwat gefrustreerd het melkkuipje inwisselde voor een suikertje. Dit tafereel geschiedde zo’n zesmaal en ik had daar het grootste plezier om. Eenmaal vergat ze het koekje. Niet erg, maar ze rende me achterna. ,,Ik vergeet uw koekje!”
Maar ja. Ooit zou het gaan gebeuren dat ze me direct een suikertje én een koekje zou geven. Ik keek daar huizenhoog tegenop. Vandaag gebeurde het. Het was erger dan ik ooit zou kunnen bevroeden. Ze gaf me een kopje koffie, plaatste daar een suikertje en een koekje bij en gaf me het complete pakket. ,,Je weet het…”, prevelde ik wat teleurgesteld. ,,Ja, hallo, ik werk hier nu een maand, het zou wel eens tijd worden hè?”
☹.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)