Tania probeert een beetje Nederlands te leren. Ze pikt her en der woordjes op en middels Duolingo weet ze al min of meer hoe ze dingen zou moeten vragen op straat, als we straks in Nederland zijn. Sinds we een vliegticket hebben, is ze daar iets actiever mee bezig.
Dat is, mijn welgemeende excuses, ooit begonnen met ‘vieze woordjes’. Ze vroeg zich namelijk af wat voor koosnaampjes Nederlanders voor elkaar gebruiken. Het eerste dat in me op kwam was ‘poepje’ en eigenlijk had ik direct spijt. Je moet zoiets immers uitleggen. Die uitleg vond ze hilarisch; wat is er liefdevol aan poep? Ze vertelt de anekdote dan ook te pas en te onpas aan Mexicaanse vrienden.
Ze raakte er ook door geïntrigeerd. Waren soortgelijke woorden óók koosnaampjes? Nou ja, ja. Scheet(je), drol(letje): tot mijn schaamte moest ik bekennen dat dat klopte. Het zijn woordjes die inmiddels echt tot haar vocabulaire zijn gaan behoren. De andere koosnaampjes -schatje, lieverd, enzovoort- zijn nooit echt tot haar doorgedrongen. Wél begrijpt ze hierdoor dat -je een verkleinwoordje betekent en dikwijls, bij het leren van een nieuw woordje, plakt ze er een -je achter. Zo vroeg ze me plots bij het verlaten van het toilet of het ‘poep’ of ‘poepje’ was, wat ik daar achtergelaten had. Dat ik dat moment met jullie deel is wellicht iets té privé, maar het past alsnog bij het verhaal, toch?
Natuurlijk zijn we ook wel bezig met serieuze woorden. Ze weet hoe ze tot tien moet tellen en ze heeft zichzelf het woordje ‘glütenvrij’ eigen gemaakt. Dikwijls kijkt ze blogs vanuit Nederland, door Latijns-Amerikanen. Zo leert ze Nederland beetje bij beetje kennen, door de ogen de Latina/o.
Toen mijn ouders bij ons waren, werd er plots echt Nederlands gesproken in huis. Tania luisterde met gespitste oren, in de hoop soms wat op te vangen. Sommige dingen hoor ik zelf allang niet meer. Mijn moeder noemt mijn vader al heel mijn leven bijvoorbeeld snottebelletje. Tania ving het op en dus moest ik het woordje uitleggen. Als er snot in je neus zit en je onbewust lucht in je snot blaast, waardoor er een bel ontstaat: dat is een snottebel. Ze begreep precies wat ik bedoelde en keek me verward aan; het kan dus nog vreemder dan ‘poepje’.
Misschien zijn Nederlanders wel gewoon raar in koosnaampjes, maar waarschijnlijker is het gewoon Van Beek-eigen.
Vind je mijn verhalen leuk en wil je een donatie achterlaten? Dat zou ik oprecht geweldig vinden. Dat kan hieronder. Wil je me maandelijks iets geven? Neem dan een abonnement. Geweldig.|
