Ik rijd met een Nederlands echtpaar door de fraaie stad San Miguel de Allende. Ze wonen hier nu twee jaar en kennen de stad inmiddels door en door. We moeten stoppen bij een kruispunt: een man steekt net over met zijn hond en deze besluit midden op straat zijn behoefte te doen. Dat kost het arme dier moeite en al gauw ontstaat er een rij met auto’s achter ons. ,,Dat vind ik nog wel een dingetje hier hoor”, verzucht de vrouw achter me. ,,Hoe ze hier met honden omgaan. De poep wordt bijna nooit opgeruimd, dat ligt vaak gewoon her en der. Hoewel dat in het centrum altijd wel meevalt, gelukkig.”
De hondeigenaar wacht geduldig op wat zijn hond zal produceren . Hij staat naast het dier en haalt alvast een zakje uit zijn kontzak. ,,Nou, dit is toch wat!”, juicht de vrouw. Dit vooruitzicht maakt het wachten een stuk aangenamer. De hond staat nog altijd in de poephouding, maar er gebeurt nog steeds niets. Hijzelf kijkt naar het niets, alsof het hele lichaam zich concentreert op één handeling. Het lichaam trilt een beetje.
De man zelf kijkt wat beschaamd om zich heen, maar blijft geduldig. Een poepende hond stoor je niet, zou het gezegde kunnen luiden. En hoewel de Mexicaan over het algemeen graag claxonneert, blijft het nu stil. Iedereen gunt de hond de rust die hij verdient. Niemand vindt het prettig als iedereen gaat toeteren tijdens het doen van z’n behoefte, nietwaar? In dit geval staat iedereen al klaar om te applaudisseren. Te joelen. Het is een zeldzaam intrigerend schouwspel en het kan niet anders, of het geluid van pure euforie zal straks door de straten van San Miguel de Allende schallen. De hond zal als een soort Marco van Basten een ereronde doen.
Alles klopt aan het beeld. De man met zijn poepzakje, de hond in een klassieke poephouding en publiek dat rustig, doch vol opwinding afwacht. Alsof iedereen, niemand uitgezonderd, de hond zijn moment gúnt.
In dat opzicht is het uiteindelijk ietwat teleurstellend dat de hond diarree blijkt te hebben. De ronde, karamelkleurige, platte pannenkoek die op straat gedrapeerd wordt, is ook voor de man met het poepzakje een onbegonnen zaak. Deze verdwijnt dan ook ongebruikt weer in de kontzak van de man. Het applaus blijft uit; in stilte komt het verkeer weer in beweging. De man maant zijn hond boos door te lopen. De staart verdwijnt al gauw tussen de benen, de oogjes blijven beschaamd gesloten.
Vind je mijn verhalen leuk en wil je een donatie achterlaten? Dat zou ik oprecht geweldig vinden. Dat kan hieronder. Wil je me maandelijks iets geven? Neem dan een abonnement. Geweldig.|