,,Goedemorgen buurman!” Jos schrok wakker van de bulderende stem en wreef in zijn ogen. Dit was zo’n moment dat je de keuze hebt om de dag vrolijk of chagrijnig te beginnen. Net wakker en nu al zo’n veel te vrolijke begroeting? Wat vind ik daarvan? Jos reageerde niet direct. Langzaam kwamen zijn hersenen tot leven; zijn buurman begroette ‘m nooit. Wat is dit voor iets geks? En al snel herinnerde hij zich die nacht. Hij had gedroomd dat er voor hun huizenblok materialen waren gelegd. Fonkelnieuwe en prachtige keuken handgrepen, alsof zijzelf aan vervanging toe waren. Om hem heen was er al begonnen met een soort sloop. Het gillen, de hartverscheurende kreten gingen door merg en been. Ze werden één voor één weggerukt.
Peter
Het laatste wat Jos zich herinnerde, was dat zijn buurman Peter losgemaakt en meegevoerd werd. Peter woonde hier net als Jos al zeker dertig jaar, zonder dat ze echt een warm contact hadden. Peter gilde, voerde een soort doodsstrijd en werd snoeihard op de grond gesmeten, bij de andere oude handgrepen. Toen was het stil, doodstil. Jos schrok er van wakker, badend in het zweet. Of niet? Hij wist het niet meer.
En plots het besef: die begroeting die hij zojuist hoorde, was de stem van Peter niet. Wie was dat dan? En waar was Peter?
Dion
Jos keek naar rechts en ziet dat die oude, versleten, wankele Peter inderdaad weg is en plaats gemaakt heeft voor een nieuwe, fonkelende, stabiele nieuweling. ,,Oh ja, sorry, dat onbeleefd van me. Ik ben Dion. Ik hang hier sinds een paar uurtjes.” Jos keek om zich heen; alles was nieuw, alles was vervangen. Waar is Maria, John, Anton en al die andere sikkeneurige buren van weleer? Hij voelde zich een zonderling op de plek die hij zo lief had.
Hij had niet gedroomd, dit was echt.
,,Veel beter toch?”, riep Dion. ,,Het was echt oude troep, daar moet je eerlijk in zijn. Ik lag gisteren nog dáár”, wees hij op de grond voor zich, waar nu hooguit wat verdwaalde schroefjes, een schroevendraaier, wat verf en een tafeltje stond. ,,Als je vanaf die plek hiernaar toe kijkt, snap je het. Het is een gigantische verbetering, alles wordt er mooier door. En geef nou gewoon eens toe: vooral die dude die hier hing, dat kon toch écht niet meer?”
Jos twijfelde of hij zich beledigd moest voelen, of opgewonden. Zijn nieuwe buurman kraakte zijn omgeving keihard af, maar had natuurlijk wel een punt. Het was oude, sombere troep. Bovendien was Dion een stuk knapper en prettiger in de omgang dan Peter. Binnen enkele minuten voelde Jos zich eigenlijk prima, zij het nog onzeker. Vele vragen kwamen in hem op. Wat ging er dan met hem gebeuren?
Twijfel
,,Ik twijfel nog, schat”, hoorde Jos uit het niets een vrouwenstem. ,,Ja, hij is zeker nog goed en nee, hij misstaat niet. Maar misschien moeten we toch nog één nieuwe kopen en deze ook vervangen?” Een enorme mensenhand pakte Jos beet. Jos zette kracht. Hij wist dat hij in alles moest uitstralen dat hij minstens zo sterk, krachtig en stabiel als Dion was. ,,Stevig genoeg in ieder geval”, klonk een mannenstem. ,,Likje verf kan ook. Ik weet het niet lieverd, ik heb deze kasten van mijn moeder gekregen. Als we dan alles vervangen… Ik vind dat gewoon moeilijk, alles in me zegt dat we deze moeten houden. Dat we deze júist moeten behouden.”
Jos beheerde al zijn hele leven het klassieke servies. Servies dat alleen uit de kast kwam voor speciaal bezoek. Jos wist dat hij een speciale status had: hij werd het minst aangeraakt van iedereen, omdát hij een speciale functie had.
Verwarrend. Jos keek om zich heen. Iedereen keek nu naar hem, maar Jos kon niet goed in hun ogen lezen wat zij hier eigenlijk van vonden. Dion zag de vertwijfeling bij Jos. ,,Trek het je niet aan”, zei Dion. ,,Iedereen ziet jou als het grote voorbeeld, als degene die alle stormen doorstaat en nog altijd springlevend is. Maar eerlijk? Een likje verf zou ik als ik jou was niet afstaan”, grijnsde hij. Iedereen om hen heen lachte. Jos keek naar zijn langzaam afgschilfderde huid. Het enige waar hij toch wel ietwat onzeker over was.
Uit de kast
Weer die mensenhand. Ditmaal bleef deze lange tijd als een verwarmende huls om hem heen. Hij voelde hoe hij langzaam ontworteld werd. Voelde hoe zijn basis verdween. Zijn stabiliteit op losse schroeven kwam te staan. Hij voelde zich bewegen, los van de plek waar hij al zo lang aan vast zat. ,,Daar ga je”, riep Dion. ,,Tot straks, geniet van je behandeling!” en weg was Jos. Zwevend door de ruimte, in een mensenhand.
Jos voelde zich misselijk. Hij werd neergelegd en hij had direct een waanzinnig uitzicht op de plek waar hij al zeker dertig jaar woonde, al dertig jaar zijn plicht uitvoerde, al dertig jaar onderdeel van was. Het was prachtig, het oogde fris en als nieuw. Hij zoomde in op de plek waar Maria hing. Zij bewaakte de koffiekopjes. Hoevaak volgden er scheldkannonades als zij weer eens losliet?
Voordat hij het door had werd hij bedolven onder een gigantische kwast met haren. Direct was hij weer in dromenland. Een geurige, plakkerige substantie werd over zijn gehele lichaam uitgesmeerd. ,,Ik hoop dat hij al echt uit de kast is, moet je zien wat een lekker ding het nu plotseling weer wordt!”, gierde Dion het uit.
Zwarte handgrepen van Deurgrepenwinkel.nl
Een paar uur later werd Jos teruggeplaatst op zijn plek, waar hij nog vele jaren zou leven. Dat gebeurde onder luid geklapper van de rest van de handgrepen, Ditmaal met een oh zo fris kleurtje, zoals alle zwarte handgrepen van Deurgrepenwinkel.nl waren aangeschaft. Al snel zag Jos de twee mensen voor alle kastjes staan. Verliefd en gelukkig.
,,Het ziet er zo prachtig uit, schat, perfect”, hoorde hij de de vrouwenstem zeggen.
Dit is een advertentie voor Deurgrepenwinkel.nl. Klik hieronder om abonnee te worden op mijn nieuwsbrief. Je kunt me steunen met een donatieabonnement, wat natuurlijk superfijn zou zijn.
