Toen Josje het café binnenkwam, was ik al verliefd. Ze had zichtbaar haar best gedaan voor deze date. Haar lange, kleurrijke jurk was werkelijk prachtig. Ze was knap opgemaakt en oprecht mooier dan op haar foto´s. Wow.
Ze was schattig-nerveus, maar wierp dit al gauw van zich af. Josje bleek spontaner en grappiger dan verwacht en palmde me op charmante wijze in.
Deze schoonheid werkte met dieren. De liefde waarmee ze hierover vertelde, ontroerde me. De grapjes die ze maakte, maakten me aan het lachen. Het vuur in haar ogen inspireerde me. Misschien was dit wel het befaamde vonkje?
Het klikte fantastisch en ze nodigde me voor een tweede date uit bij haar thuis. In haar eigen, natuurlijke biotoop; ik keek er verwachtingsvol naar uit.
Josje woonde in een klein flatje in het noorden van de stad. Ditmaal was ik degene die nerveus was, maar mijn enthousiasme kreeg al gauw een knauw. Ze droeg oude kleren, het haar lui in een knot en ze was niet opgemaakt. Ze rook bovendien muffig; haar werk bleek wat te zijn uitgelopen en ze had geen tijd gehad zich op te frissen. Een uitleg die ik natuurlijk volledig begreep.
Maar ja. Haar woning was niet veel beter. Er stond voor minstens een week afwas, met etensresten verspreid over haar keuken. Het was er simpelweg vies. ,,We kunnen ook naar een cafeetje in de buurt gaan?”, stelde ik hoopvol voor. Zij wimpelde dat af. Wilde echt persé hier blijven.
Ze vertelde dat ze haar zeven katten voor deze gelegenheid in een andere kamer had gelaten. Zéven katten? Dat verklaarde de penetrante geur, het stonk overal naar poes. Overal zag ik voedselbakjes en speelgoed. Over de bank lag een plastic zeil, de planten waren allen beschermd met gaas. De hele flat was ingericht ten faveure van de katten. ,,Zij zijn álles voor me. Ik plaats mezelf op de achtste plaats”, legde Josje me uit.
De charmante, doch verlegen Josje was veranderd in een geile puber. Poogde me op ranzige, onhandige wijze te tongzoenen. Ik wilde dit niet. Iedere magie ontbrak, alles wat ik zo leuk aan haar vond was weg. Ik was misselijk geworden en wilde naar huis.
,,Laten we naar bed gaan”, hijgde Josje opgewonden. Nee! Ik wilde weg en onderzocht mijn ontsnappingsmogelijkheden. Vluchtte naar het toilet en keek tegen beter weten in op mijn telefoon. Vrienden, help! Bel me, nú!
Eenmaal terug, zat Josje weer op het zeil op de bank. Ze keek gegeneerd uit haar ogen. Eindelijk, zou ik willen zeggen. ,,We kunnen beter hier blijven, de katten hebben mijn hele bed ondergepoept.”