Ik speel met de gedachte hier een telefoonabonnement af te sluiten. Dat gaat wat anders dan in Nederland. Ik waan me immers direct in de vroege jaren ’90 of eerder; we moeten naar een soort postkantoor. Dat is genot, hoewel het wachten lang is: er zijn hier circa 15 loketten, hoewel er maar drie bemenst zijn. In het zicht zitten zo’n vier medewerkers uitgebreid te lunchen, dus onze timing lijkt ook wat belabberd. Als we dan toch aan de beurt zijn, toont de vriendelijke man achter het loket ons de prijslijst. Het goedkoopste abonnement is omgerekend zo’n 12 euro per maand, met gratis social media.
,,Je kunt er zelfs voor lokaal tarief mee bellen naar de Verenigde Staten”, lacht hij naar me. Dat ik geen Amerikaan ben, laten we maar even zitten. ,,Jullie zijn niet getrouwd? Komt nog wel, toch? Vertel eens, hoe vind je ons eten?” Iedere Mexicaan stelt die vraag. Hij praat honderduit over al het lekkers wat dit land te bieden heeft en doet talloze suggesties, maar niet over telefoons. Ik begin me zorgen te maken over de wachtenden achter ons.
Geen provisie
,,Ik werk hier niet op provisie”, komt hij vervolgens ter zake. Deze zaak is puur voor service van je telefoonabonnement; men probeert je niets te verkopen, verzekert hij ons. Zo kun je hier bijvoorbeeld je maandbedrag cash afrekenen, of je abonnement aanpassen. ,,Als ik jou was, zou ik gewoon lekker prepaid houden.” Dat had ik ook al bedacht, bij het zien van de prijslijst. Ik heb dit helemaal niet nodig, met prepaid ben ik aanmerkelijk goedkoper uit. De man blijft nog even doorkeuvelen. Hij verkoopt inderdaad niet, hij praat en is joviaal. Als we afscheid nemen, zien we dat de rij gelukkig al ver opgelost is. Een welbesteed uurtje, hoewel we de eindconclusie ook vooraf al wel hadden kunnen bedenken. Door online de prijzen te checken, bijvoorbeeld.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)
Eén gedachte over “Een telefoonabonnement in Mexico: loketten en een rij mensen voor de deur”