Ik wil een cadeautje voor Tania kopen. In ons winkelcentrum bevindt zich een winkeltje, waar ze geweldige geurkaarsen verkopen. Dat lijkt me een goed idee. Maar zeg, hoe heet die winkel ook weer? We waren er ooit, maar… nee, werkelijk geen idee.
Oeh. Het avontuur lonkt. Dit is een uitgelezen kans om m’n Spaans echt in de praktijk te brengen en weer een beetje te integreren. Vragen stellen aan wildvreemden, met een toch ietwat vage opdracht. ,,Ik zoek een winkel die geurkaarsen verkoopt.” Eens zien of ze me begrijpen en of ze me naar de juiste winkel sturen. Leuk! Nu al zin in.
Toch google ik eerst, maar die vermoedt dat ik het over The Body Shop heb. Dan maar op goed geluk. In mijn herinnering heeft de winkel felblauwe accenten. Bij de ingang staan al wat stellages met kaarsen. Achterin is de kassa met felle kleuren. Ik heb beeld, dus ik weet dat ik goed zit als ik voor de winkel sta.
Goed, maar er is één nadeel. Dit winkelcentrum is groot (gróót!) en kent drie verdiepingen. Het is zo’n mall met een Liverpool (een soort V&D), een Sears (een soort V&D), een bioscoop, tientallen restaurantjes en vele, vele kleding- en schoenenzaken en andersoortige boetiekjes. Er zijn pleintjes, fonteintjes, er zijn smalle doorgangetjes, plaza’s. Het is gigantisch. Deze mall herbergt zonder enige twijfel meer winkels dan het centrum van Breda. Digitale zoekmachines staan her en der geposteerd en kunnen je helpen in je zoektocht, maar ja. Ik weet de naam niet. Dus dat schiet niet op.
Het avontuur moet dus beginnen. Ik vraag het allereerst een bewaker. Hij luistert aandachtig en het maakt me toch wel trots als hij The Body Shop vermoedt. Hij snapt in ieder geval precies wat ik bedoel! Mijn Spaans begint vorm te krijgen, hoera! Maar die winkel zoek ik dus niet. Een zwaarbewapende militair hoort ons praten en komt erbij staan. Het ontroert me dat deze stoere macho zo nog drie zaken opnoemt met geurtjes, kaarsjes en parfummetjes. Met de drie namen die hij noemt, ga ik verder op onderzoek, maar kom er al snel achter: nee, ook deze zaken bedoel ik niet. Tjonge!
Ik vraag het aan een dame die geursampeltjes uitdeelt. Zelfde genre, toch? Zij overlegt met haar collega’s en ze beslissen dat ik naar wéér een nieuwe zaak moet en deze is wederom niet goed. Ik begin zelfs bijna te twijfelen of deze zaak in deze mall zit, maar nee, het móet. Ik vrees dat ik de hulp van mijn schoonmoeder moet inschakelen. Hoewel, vrees? Zij spreekt ook nauwelijks Engels, dus ook mijn WhatsApp-bericht moet in het Spaans. Gelukkig nog geen écht nederlaag. Zij reageert binnen één minuut met het juiste antwoord, ofwel: mission accompl… eh, misión cumplida.
Zielsgelukkig en met hernieuwd zelfvertrouwen onderwerp ik de geurkaarsen aan een test. Djú, wat ruiken die dingen goed. Zielsgelukkig, omdat ik terugdenk aan al die kleine Spaanstalige gesprekjes die ik had. Het ging potverdrie uitstekend en het was zelfs hilarisch. Ik kies twee heerlijke kaarsen uit en geef deze aan de kassière. Direct geef ik aan dat het een cadeautje is; dit Spaanstalige avontuur stopt hier niet. Het meisje grijnst en zegt verder niets. Pas aan het einde stampt ze me zonder pardon op de valreep de grond in. ,,Do you want a ticket?”, vraagt ze in het plat Amerikaans.
