Vol chagrijn stap ik de supermarkt in. Ik heb zojuist een ruim uur door chaotisch Mexico gereden, waar de regen met bakken uit de lucht kletterde. Dat leverde stress op, dankzij de soms bizarre, onoplettende rijstijl van de Mexicaan, het gebrek aan fatsoenlijk wegdek en simpelweg het feit dat het doodeng was. En nu heb ik ongelofelijke honger en we hebben nauwelijks eten in huis. Ik wil eten, nu. Ik heb geen zin in de supermarkt.
,,Sorry, caballero. Je tas…”, roept de beveiliging direct. Oh ja, je mag je tas niet meenemen in de supermarkt. Vergeet ik altijd. Met een diepe zucht draai ik me om en loop geïrriteerd naar de plek waar je deze kunt inleveren. De beveiliger loopt me achterna. ,,Sorry, maar het is gewoon de regel”, verontschuldigt hij zich. Natuurlijk weet ik dat. En dat hij zijn werk gewoon doet. Mijn reactie was niet aardig, maar zo voel ik me op dit moment nu eenmaal. ,,Waar kom je vandaan?”, vraagt hij. ,,Ach, welkom in Mexico, ik hoop dat je dat ook zo voelt”, klinkt het hoopvol. Natuurlijk voel ik dat. We maken het goed met een boks.
Niet dat mijn chagrijn nu voorbij is. Goed, kip voor vanavond en wat ontbijt. Croissants. Daar moet je een dienblad voor pakken en met een tang uit een bak toveren, om vervolgens dat dienblad aan een mevrouw te geven. Zij pakt deze in en plakt er de prijs op. Precies tegelijk met een andere mevrouw kom ik bij de toonbank. Zij heeft een dienblad vól broodjes en staat erop dat ik eerst ga. Ik bedank ‘r vriendelijk, hoewel het chagrijn nog volop aanwezig is. De mevrouw achter de toonbank doet haar werk keurig en snel en als ik weg wil lopen, tonen zij hun liefste glimlach. ,,Buenas noches, señor!”, roepen ze in koor. ,,Buenas noches y hasta luego”, roep ik terug. Het chagrijn neemt af.
Eenmaal bij de kassa, ga ik in een rij staan. De mevrouw vóór me is een product vergeten en sloft weg. Het chagrijn maakt andermaal aanstalten om binnen te treden. Schiet op! De kassier haalt verontschuldigend en haast theatraal zijn schouders op en raadt een andere kassa aan. Dat gaat een stuk sneller dan verwacht. Ik loop naar het inleverpunt van mijn tas. Daar moet je normaal gesproken te lang wachten, wat mijn voornaamste irritatie hierover is. Zijn ze bonnetjes in de computer aan het tikken en dat moet natuurlijk éérst. Nu niet, de tas staat al klaar voor me. Je zou er haast vrolijk van worden. In m’n nopjes loop ik naar de uitgang. ,,Tot volgende keer”, roept de beveiliger nog vrolijk naar me. Ik fluit een liedje.
Mexicanen zijn lief.
Vind je mijn verhalen leuk en wil je een donatie achterlaten? Dat zou ik oprecht geweldig vinden. Dat kan hieronder. Wil je me maandelijks iets geven? Neem dan een abonnement. Geweldig.|
