Onderstaande Kantonrechter verscheen eerder op 5 oktober 2015 in BN DeStem:
De 30-jarige Natasja* uit Etten-Leur is al eens veroordeeld tot een werkstraf omdat ze haar kinderen soms thuishoudt van school. Daarmee overtrad ze de wet op de leerplicht. Maar: die werkstraf heeft ze nog altijd niet gedaan.
Natasja heeft twee kinderen. Ze is alleenstaand en om rond te komen en haar kinderen goed te kunnen verzorgen, heeft ze werkdagen van ongeveer 12 uur als schoonmaakster. Het daadwerkelijke verzorgen van haar kinderen schiet er daarom wel eens bij in. Het gebeurt met enige regelmaat dat de kinderen niet op school verschijnen en daarmee overtreedt Natasja de wet van de leerplicht. Eerder dit jaar werd ze daarvoor bestraft: ze werd veroordeeld tot een werkstraf van 30 uur. Deze werkstraf heeft ze echter nog altijd niet uitgevoerd: afspraken bij de reclassering werden verzet, afgezegd en uitgesteld met allerlei redenen. “Maar u weet toch dat u het gewoon moet doen? U kunt hier niet zomaar onderuit, want de situatie wordt nu wel erg penibel”, waarschuwt de rechter op ernstige toon. “Hoe komt het toch dat u ál die afspraken afzegt? Ziekte, werk, uw moeder; ongetwijfeld allemaal goede redenen, maar er is dus echt altijd iets gaande dat belangrijker is dan de reclassering, terwijl dat nu toch echt prioriteit heeft.” Er ontstaat een intens droevige stilte in de rechtszaal. Natasja zit met gebogen hoofd in haar stoel. Ze begint te snotteren, te snikken en uiteindelijk te huilen. De rechter schudt nog eens met z’n hoofd. “Dan lees ik hier dat u op uw allerlaatste kans die u van reclassering kreeg wél komt opdagen. Daar worden dan weer nieuwe afspraken gemaakt, vol afspraken en vol goede moed. En dan, nou ja, herhaalt het zich allemaal weer en komt u wéér niet opdagen.” Natasja is van origine Pools en spreekt moeizaam Nederlands. Ze doet ‘r best te antwoorden, maar komt niet op de goede woorden. Ze wéét het, ze erkent het, ze betuigt spijt en belooft wederom beterschap. De rechter vraagt zich af of er echt niemand is in haar omgeving die voor de kinderen kan zorgen, om haar eigen leven weer op orde te brengen. “M’n moeder… Zij wil wel oppassen als ik ‘r dat vraag… En dat moet nu ook gewoon wel”, geeft Natasja beschaamd aan. De officier van justitie staat op voor haar eis. “Ik weet het niet zo goed. We kennen uw situatie hier, we kennen uw karakter, we weten ook dat u het echt wel wil. Als Openbaar Ministerie moet ik me toch echt gewoon aan de wet houden. En dus –en dat is echt met enige moeite moet ik u eerlijk bekennen- wil ik u een celstraf opleggen van vijftien dagen.” Natasja schiet weer vol. De rechter toont echter toch enige compassie. “Ik geef je nu echt je allerlaatste kans en dat zet ik er ook echt bij. Ik geef je nog een allerlaatste kans om die werkstraf te volbrengen. Binnen nu en drie weken. Doe het, anders hangt er een gegarandeerde celtraf boven je hoofd.”
*om de privacy van de hoofdpersoon te beschermen is dit een gefingeerde naam
