De 58-jarige Sander uit Eindhoven leasete drie auto’s bij een internationale leasemaatschappij: een Volkswagen en twee Mercedes Benzen. Omdat de betalingen niet van een leien dakje gingen, stopte het bedrijf de samenwerking met Sander. De auto’s bleven echter weg: Sander leasete deze door. Ofwel: hij eigende zich de drie voertuigen toe en verdiende er vervolgens geld aan.
De auto’s werden langzaamaan teruggevonden; twee stuks werden op de weg aangetroffen en aangehouden. De bestuurders verklaarden dat ze de auto huurden en Sanders naam werd genoemd. De prijzen die zij ervoor betaalden varieerden: van 800 euro per maand tot 6000 euro in totaal. Sander zelf is niet ter zitting gekomen, zijn advocaat wel. Deze stelt dat Sander er niets mee te maken heeft. De handtekening die de leasemaatschappij heeft is niet de zijne, maar is vervalst. Er is sprake van identiteitsfraude. Dat zijn naam op internet circuleert als zijnde een oplichter is de advocaat tegen het zere been. ,,Als je iemand een oplichter noemt, moet je dat onderbouwen. Dat gebeurt nergens en dat is wat mij betreft laster.”
Dat Sander geen verklaring aflegt en niet is komen opdagen, pleit niet in zijn voordeel. Zijn naam wordt overal genoemd: zowel de auto’s die in Etten-Leur zijn aangetroffen, als degene in Eindhoven. En dat het hier dure auto’s betreft, weegt mee, stelt de officier van justitie. Zij eist 150 uur werkstraf.
Waarom is de identiteit niet gecontroleerd door de leasemaatschappij? Waarom bestaat er geen origineel contract, maar bestaan er slechts kopieën? Waarom worden de berijders van de auto’s niet uitgebreid gehoord? Hoe is Sander betaald door hen? Waarom is hen niet gevraagd naar een signalement van Sander? ,,Kortom, het zijn allemaal aannames. Er wordt alleen maar uitgegaan van vage verhalen.”
Toch, het zwijgen van Sander blijft voor de rechter ook wel een aspect. ,,Het is zijn goed recht, maar we hebben daarom niets kunnen onderzoeken. Er is geen aangifte gedaan van identiteitsfraude; alles wijst op Sander. Zo’n leasecontract bestaat ook voor een deel uit vertrouwen. Als je daar zo mee omgaat, werkt dat ontwrichtend. Dat telt mee.” Hij gaat daarom mee met de eis van de officier van justitie: Sander mag 150 uur gaan werken.
