Deze Kantonrechter verscheen eerder op 24 oktober 2016 in BN DeStem:
De 23-jarige Dennis uit Teteringen besluit op 2 augustus 2014 om half 5 ’s nachts huiswaarts te keren na een avondje stappen. Hij en z’n vrienden willen een grote poster van een rolluik trekken, als aandenken aan deze avond. Dat wordt gezien door agenten.
Dennis wordt dan ook verweten ‘op publiekelijke plekken baldadig te zijn geweest’. Maar wat is er precies gebeurd? “We waren uitgegaan in Breda en besloten middernacht naar huis te gaan. Met z’n drieën liepen we vanaf de Vismarktstraat naar onze fietsen op het Kasteelplein. Onderweg passeerden we het Casino, de bioscoop die al jaren gesloten is door middel van een rolluik. Daar hangen altijd posters van evenementen en festivals en dergelijke. Wij wilden een aandenken aan een toffe avond hebben”, vertelt Dennis.
Hij en z’n vrienden proberen zo’n poster van de muur te trekken, maar ze zien in hun ooghoek politie naderen. “We hadden echt geen zin in problemen, dus we staakten direct onze handeling en liepen toch maar verder. Zo’n poster is best een leuk aandenken, maar ook niet meer dan dat, nietwaar?”
De rechter vraagt zich iets praktisch af: zo’n poster zit doorgaans stevig vast, hoe dachten ze deze onbeschadigd en ongekreukt van het rolluik van het Casino te kunnen wrikken? “Er hangt daar wekelijks een andere poster, maar oude posters worden niet verwijderd. Ze worden gewoon over elkaar heen geplakt, volgens mij hingen er zo dertig posters over elkaar. De nieuwste zat duidelijk niet goed vast.”
Ze lopen verder en bereiken hun fietsen op het Kasteelplein. Daar worden ze aangesproken door agenten. Ze moeten hun identiteitskaarten laten zien, gegevens worden genoteerd. De politie beticht hen van ‘baldadigheid’, de boete die hierop staat zou later opgestuurd worden. “De volgende ochtend hebben we eens geGoogled wat ‘baldadigheid’ nou precies inhoudt. We schrokken van de boete: €237,- per persoon. Dat vonden we echt te gortig voor hetgeen we werkelijk gedaan hebben.”
De drie besluiten direct verzet in te dienen. Eén verhaal, driemaal uitgeprint en individueel opgestuurd. Dennis’ vrienden ontvangen al snel een brief terug, met de blijde mededeling dat hun boete geseponeerd zou worden. Dennis’ verzet wordt echter ongegrond verklaard, wat hem nogal verrast. Hij overhandigt het verzetschrift aan de rechter en aan de officier van justitie.
Laatstgenoemde legt uit waarom er tweemaal overgegaan is op seponering en eenmaal niet. “Jullie verzet zal bij verschillende mensen terecht gekomen zijn. De rechtsspraak is niet altijd zwart-wit, iedere zaak wordt individueel getoetst. Blijkbaar heeft iemand hier dus wel degelijk een zaak in gezien, terwijl twee andere collega’s dat juist niet zo zagen. Laat ik vooropstellen: ja, het is best baldadig wat jullie deden, maar het veroorzaakte geen onrust of gevaar. Toen ik deze zaak doornam, had ik al m’n twijfels. We willen natuurlijk altijd eerlijk werken, altijd volgens het credo gelijke monniken, gelijke kappen. Dus als uw vrienden zijn vrijgesproken, dan zou u natuurlijk ook vrijgesproken moeten worden.”
De rechter volgt het advies, Dennis wordt, net als zijn vrienden in een veel eerder stadium, ook vrijgesproken van baldadig gedrag.
