Deze Kantonrechter verscheen eerder op 21 december 2015 in BN DeStem:
De 28-jarige Edward uit Roosendaal reed met een snelheid van 110km/u over de Leursebaan, terwijl slechts 60 km/u hier is toegestaan. Hij vindt dat er administratieve fouten zijn gemaakt.
De rechter leest de aanklacht voor. De politie heeft op maandagochtend 2 maart 2015 auto x met kentekenplaat y geflitst en gemeten dat deze 110 km/u reed, in plaats van de maximale snelheid van 60 km/u. “Was u de bestuurder?”, verifieert de rechter. Dat kan niet anders, antwoordt Edward. Maar: “Deze auto rijdt heel laag en er liggen nogal wat drempels op de Leursebaan, dus 110 kán niet.” Dat is niet hetgene wat Edward zo dwars zit. Hij begint een relaas, waarin hij langzaam steeds bozer wordt. “Ik kreeg een brief waarin een unieke code stond. Met die code kon ik de flitsfoto achterhalen. Maar die code klopte niet en ik kreeg de foto dus niet te zien.” Na een klacht hierover bij de politie krijgt Edward de foto thuisgestuurd. “Dat was inderdaad mijn auto, maar ik vind dit wel een enorme fout. Ik moet dat online kunnen bekijken. Dat staat zo in de brief en dat lukte niet. Als de politie de administratie niet op orde heeft, dan heb ik natuurlijk ook niets gedaan.” Hij vindt daarom dat hij geen straf hoort te krijgen en verscheurde de opgestuurde foto. “Mijn rijbewijs is al ingenomen, want ik heb een fietser aangereden bij een ander incident. Die gast kwam vanachter een geblindeerd bestelbusje en lag ineens op m’n motorkap. Ze vonden toen 10 gram wiet in mijn auto. Dat is medicinale wiet; ik heb zwaar ADHD en gebruik dat om te kunnen slapen. Doordat ik niet kan rijden, kan ik ook geen geld meer verdienen. Ik heb geen rooie cent meer!” Edward windt zich enorm op en praat met stemverheffing. Zijn moeder zit naast ‘m en probeert Edward tot rust te manen, maar tevergeefs. “Hoe is het eigenlijk met de persoon die u toen aangereden heeft?”, vraagt de rechter zich af. “Het was zíjn schuld!”, reageert Edward kwaad. “Maar heeft hij nog last van z’n verwondingen?”, herhaalt de rechter bezorgd. “Oh, hij is weer thuis, ontslagen uit het ziekenhuis. Zal wel goed zijn dus.” De officier van justitie eist een boete van 500 euro, tot ontsteltenis van Edward. “Ik kan dat nooit betalen!” Zijn moeder begint te huilen, de controle over Edward is even volledig ze kwijt. “Nu moeten mijn ouders al mijn boetes betalen. Ik moet werken! Ik speel nu tot 5 uur ’s nachts op mijn Playstation want ik kan gewoon niet slapen! Veel te veel energie! Ik word om 8 uur alweer wakker. Ik wil gewoon kunnen slapen!” De officier van justitie vindt dat dit de zaak wel wat verandert. “Want nu draaien uw ouders op voor de kosten, dat is natuurlijk niet de bedoeling.” De geldboete wordt gematigd op 250 euro voorwaardelijk en een werkstraf van 20 uur, met een proeftijd van twee jaar. Opvallend: Edward komt direct compleet tot rust en heeft geen enkele moeite om deze straf te ondergaan.
