De Kantonrechter: Noodsituatie?
De 27-jarige Raymond rijdt op 23 oktober 2014 92 op een weg waar je 60 mag. Hij erkent dat zonder meer, maar heeft verzet aangetekend: er was immers een medische noodsituatie.
Wat is er gebeurd?
De in Breda woonachtige Raymond heeft dagelijks medicijnen nodig om zijn longen te laten functioneren. Hij laat deze medicijnen naar een apotheek bij zijn ouders komen, in Etten Leur. Daar ligt ook een noodvoorraad, ,,voor de zekerheid.” Die dag gebeurde er iets dat nog niet eerder gebeurd was: door een samenloop van omstandigheden waren zijn medicijnen bij hem op en dus moest hij zo snel mogelijk naar zijn ouders toe. ,,Het was druk op de snelweg, dus ging ik binnendoor. Dat elimineert de kans op vertraging aanzienlijk.” Hij beroept zich dan ook op een noodgeval. De rechter vraagt zich af wat volgens hem dan een grens is. Of: ,,Vindt u ook dat u met 200 kilometer per uur door een woonwijk mag rijden uit noodweer?”
Wat is de grens?
Volgens Raymond hangt een noodsituatie samen met frequentie. ,,Dit was eenmalig, iets dat nooit eerder voorgekomen is.” Maar, vraagt de rechter zich af: ,,Hoeveel tijdswinst haalt u met deze snelheid? Weegt dat op tegen het gevaar? Was er een keuze, wat is de grens? U zegt: ik heb iets gedaan wat niet mag, maar in deze situatie mag dat wel; wie bepaalt dat volgens u?” En, vraagt de officier van justitie zich af: ,,Als u te hard rijdt én zich niet goed voelt, bent u dan geen heel groot gevaar op de weg?” Raymond bestrijdt dat. Het was een noodsituatie en zijn functioneren op de weg hangt niet samen met zijn gezondheid, dat is uitvoerig getest.
Uitspraak
Kortom: is een noodsituatie zoals bij Raymond het geval was een valide argument? De officier: ,,Het gaat om een verkeersovertreding. Pas bij afwezigheid van alle schuld, kunnen we u niet verantwoordelijk houden. Ik vind dat u altijd uw medicijnen moet hebben, dat is uw eigen verantwoordelijkheid. De politie, brandweer en ambulance mogen dat soort snelheidsovertredingen maken, mits zij dat met geluid en signalen zichtbaar maken. Andere weggebruikers kennen uw situatie niet en dus is het gevaarlijk.” De overtreding is lang geleden, Raymond heeft verder een blanco strafblad. De officier halveert de boete dan ook tot €165,-. Ook de rechter vindt de noodtoestand niet aan de orde. ,,U zegt eigenlijk: ik mag wat andere mensen niet mogen doen. Maar daar worden echt hogere eisen aan gesteld.” Hij volgt de officier echter niet: Raymond krijgt een boete van €300,-. Geheel voorwaardelijk welteverstaan, met een proeftijd van twee jaar.
