Met een grote grijns staat Tania voor de deur. Ze is in haar eentje naar het centrum van Breda gefietst en heeft daar wat spulletjes gekocht. Onderweg kwam ze langs de Jumbo en deed daar boodschappen. En nu is ze ‘thuis’, een huis dat we voor drie weken hebben geleend van lieve buren. Een huis dat al direct als ons huis voelt. ,,Dit voelt als een gewone, gemiddelde dag. En dat bevalt me prima!”, kirt ze.
We willen ons samenzijn voortzetten. In potlood getekend, ziet dat er als volgt uit: ik vind een fijn huisje in Nederland en zij komt bij me wonen. Tania koopt in de tussentijd een huis in Yucatan en verhuurt deze. Die mogelijkheden zijn er, net als de contacten en de kansen. Tegelijkertijd bouwt ze hier haar werkzaamheden verder uit, die ze in Mexico al begonnen is. Haar komst naar Nederland, afgelopen maand, bevestigde het een en ander voor ons. Of misschien wel voor mij. Het voelde goed. Magisch, zou ik het haast noemen.
Voor mij dus als eerste doel is om een nieuw huisje te vinden. Gelukkig sta ik al vrij lang ingeschreven bij de woningbouw, waardoor ik toch vaak eerste, of hoog op de lijsten sta. Het liefste vind ik een leuk plekje met een tuintje. Dat hoeft niet groot te zijn, maar een rijtjeshuisje zoals er in Breda zovelen zijn zou echt geweldig zijn. De locatie maakt niet eens zoveel uit. Voor haar is het visum de grootste uitdaging. Allereerst dient ze daarom een soort Nederlands examen te maken. Dat wil ze zo gauw mogelijk doen, zodat we samen snel aan de papierwinkel kunnen beginnen.
Beren op de weg? Meer dan zat. Het is een onzeker traject, op zoveel vlakken. Maar we gaan er wel voor. Zelf woon ik momenteel bij mijn ouders en ik wil daar graag weg. Het voelt niet goed om bij hen te wonen, dus dat vergroot de motivatie om ieder geval uit dat huis te gaan goed. Tegelijkertijd weet ik hoe hoog de energierekening tegenwoordig is en ben ik op de hoogte van andere maatschappelijke crises. Voor Tania zijn er ook zat drempels. De vluchtelingencrisis is groot, dus zal zij als ‘Nieuwe Nederlander’ ook langer moeten wachten op groen licht, gaan we maar even vanuit.
We zijn enthousiast en gemotiveerd. Zien de toekomst zonnig in. Het proces om hier samen op dezelfde pagina te gaan staan, heeft wat voeten in de aarde gehad. Ik vind het eng, zij vindt het eng. Ik durfde het nauwelijks aan, zij had twijfels. Maar niet over het ‘ons’. Meer over de uitvoering ervan. We hebben er discussies over gehad, erover gepraat. En tijdens die gesprekken is er altijd sprake van een zekere magie en chemie tussen ons. Na afloop zijn we altijd weer overtuigd, tot onzer beider hersenen weer een loopje met ons menen te moeten nemen. Uiteindelijk komt het neer op een beslissing. Zij en ik, hier in Nederland. Zij en ik hier, soms in Mexico. Het klinkt als een sprookje. Met een onzekere aanloop, maar is dat niet de kern van een sprookje? ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’ is uiteindelijk het meest saaie zinnetje van het hele verhaal. We staan aan de vooravond. We gaan ervoor. En als er nog één iemand over trouwen begint, dan, …
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)
