Gijs is de wanhoop nabij, hij komt te laat! In paniek belt hij de journalist. ,,Sorry! Ik sta in de file. Zou je alsjeblieft willen wachten tot ik er ben?” De journalist reageert geruststellend. Zolang het geen half uur extra of meer is, is het prima. Dat belooft Gijs. Het zal hooguit vijf, misschien tien minuten zijn. Toch baalt hij. Eerste dag in functie en nu al te laat.
Gijs mag als freelancer de marketing op zich nemen. Vandaag opent een nieuwe vestiging van het speelparadijs en dit is zijn eerste klus. De plaatselijke krant is erbij en hij heeft zich voorgenomen dat eens in goede banen te leiden. Dit is waardevolle aandacht. Dat weet Gijs en dat had het bedrijf hem ook nog eens extra duidelijk gemaakt. Dat hij nu dus te laat zou zijn, was onvergeeflijk en zuur. Natuurlijk weet hij dat die journalisten straks met bezoekers gaan praten, maar hoe kritisch gaan ze zijn? Hij voelt zich misselijk worden. Geen enkele controle. Straks zijn er kleine opstartprobleempjes? Dat kan hè! Alles dat hij had voorbereid rondom deze dag, vloeit uit zijn handen.
De file begint in beweging te komen. Al gauw kan hij weer op maximumsnelheid en hij belt de journalist opgelucht op. Het zou vijf over vier worden, zegt Google Maps. De journalist zou er dan al zijn. ,,Ach, kondig jezelf even aan, dan krijg je een gratis kopje koffie en dan zal ik je vanaf dan begeleiden.” Gratis koffie, dat werkt altijd.
Al bezig
Als Gijs binnenkomt, ziet hij direct een fotograaf bezig. Daarnaast staat de journalist te praten met een bezoeker. Ze waren al begonnen! Godverdomme, eikels! Met wat charme voegt hij zich bij de journalist. Ietwat afzijdig, totdat het gesprekje afgelopen is. De journalist kijkt op. ,,Leuke plek dit!”, roept hij enthousiast. Pfoei. Dat valt alweer mee.
Hij leidt de fotograaf en de journalist rond; de controle is terug. De journalist maakt driftig aantekeningen, stelt vragen, dit gaat goed. Al gauw wil de journalist echter weer met mensen praten. ,,Nee, sla mij alsjeblieft over”, zegt een bezoeker. ,,En ook niet op de foto. Sorry, nee, echt niet.” De journalist probeert het nog half, geeft aan dat hij gewoon wat sfeer peilt en dat zijn naam niet belangrijk is, maar de bezoeker is onvermurwbaar. ,,Wil je dat ook nog tegen je fotograaf zeggen? Ik wil ook echt niet op de foto”, zei de bezoeker. En dan, wat vriendelijker: ,,Het heeft te maken met mijn baan. Alvast bedankt.”
Gebrek aan controle
De bezoeker is stellig, dus waarom maakt de journalist alsnog aantekeningen? Gijs snapt er niets van. Kon hij maar meelezen. Weer die controle, of het gebrek eraan. De journalist loopt weer door, naar een andere bezoeker. Deze wil maar wat graag iets vertellen en de journalist maakt weer driftig aantekeningen. Het zit Gijs niet lekker, weer die misselijkheid. De journalist heeft genoeg en wil afscheid nemen. ,,Erg leuk hier! En de bezoekers zijn ook enthousiast”, glimlacht hij. Gijs haalt opgelucht adem, maar wil toch nog terugkomen op het incident.
,,Die meneer wilde écht niet in de krant hè”, begint hij. ,,Het is gissen waarom niet. Zag je zijn spieren? Ik denk dat hij bij een special force zit of zo, zo’n antiterrorisme-eenheid. Zo iemand die alles in het geheim moet doen, zo iemand waar de identiteit echt niet bekend van mag worden. Dat moet haast wel de reden zijn ja. Argh, lijkt me doodeng om zo’n leven te leiden. Wat weet hij allemaal hè? Grote geheimen, denk ik. Dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Hij krijgt aanwijzingen als er ergens een terroristische aanslag gepleegd zou kunnen gaan worden!” Gijs merkt dat ie ratelt. Weer die zenuwen. De journalist kijkt ‘m verwonderd aan. ,,Interessant, interessant…”, reageert hij, terwijl hij zijn aantekeningenboekje weer tevoorschijn tovert. ,,Maar wat doet een antiterreureenheid in dit nieuwe speelparadijs?”
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)