Weer volop energie voor blogs, want: de Starbucks is weer open!

De Starbucks is weer open! Gisteren fietste ik er langs en zag er mensen zitten. En dat is potdorie goed nieuws. Ik pinkte zelfs een traantje weg.

Niet dat ik fan ben van Starbucks, begrijp me niet verkeerd. In Nederland zou ik er nooit wat halen en ook hier prefereer ik een oldkskool typisch Mexicaans koffietentje voor mijn koffie. Maar deze locatie heeft een geweldig terras, met WiFi en stroom. En het allerfijnste: ze bieden geen service. Helemaal niets. Nul. Als je wat wil hebben, kun je het binnen bestellen. Verder laten ze je compleet met rust.  

De lockdown in Mexico Stad noopte iedereen hier de deuren te sluiten, maar de restaurantlobby is kennelijk een sterke. Ze zijn weer open, ‘want de mensen moeten toch eten’. Er zijn strenge regels, maar verre van onoverkomelijk. En dus ook de Starbucks.

Goed, ik zat de afgelopen drie weken in Tulum en ook daar was alles open, maar in die omstandigheden wérk je toch ook weer niet echt. Het strand roept.

(Dit hoef je echt niet op te schrijven, Steven. Je hersenspinsels, verhalen en avonturen zijn allemaal prima, maar dit soort bijzinnen zijn simpelweg onnodig.

Ja. Heb jij weer gelijk in. Sorry. Bedankt.)

Daarvoor was het gewoon lockdown. En dat kwam niet ten goede van mijn werk. Het lukt me gewoon niet om thuis te schrijven. Om thuis bezig te zijn. De computer gaat wel aan, maar de inspiratie ontbreekt totaal. Social media is sterker, YouTube leuker en ik heb gewoon geen inspiratie. Het lukt me niet. Dat is een mentaal dingetje, dat weet ik ook wel. Iets tussen de oren. Maar ik heb een andere omgeving nodig.

In Nederland ging ik normaliter altijd naar de bibliotheek of het Chassé Theater. Tijdens de lockdown koos ik alternatieve plekken: picknicktafels in de natuur. Meestal in de Haagse Beemden, soms ook gewoon een totaal andere plek. Daar reed ik dan met de auto of met de fiets naartoe en daar ging ik dan enkele uren aan het werk. Maar daar is dus geen WiFi en geen stroom. Ik deed het derhalve met mijn data en een accu. Niet ideaal, maar beter dan thuis. Waar het me gewoon niet lukt. Avondopdrachtje voor BN DeStem? Uit de tenen. De rap naderende deadline was dan weer wel een stimulans.

Hier in Mexico lukte het me in het begin wel. Logisch, het was een nieuwe omgeving en bovendien hielp het dat Tania ook werkte. Maar al gauw werd het een echt thuis. En dus een thuisomgeving en dus onwerkbaar. Ik zocht en vond andere locaties. In het centrum van Mexico, of in deze Starbucks. Ze kennen me hier al. ,,Hola Steven, como estás?” Natuurlijk. De medewerkers moeten de namen van hun klanten leren kennen, dat is een vereiste bij deze toko. Maar toch was dat grappig.

Toen het dichtging werd ik ouderwets ongelukkig. Verdrietig. Depressief bijna. Er kwam niets uit mijn handen en zij die mijn blogs volgen zagen waarschijnlijk ook dat er een stuk minder content kwam. Maar ik ben terug. Klaar om weer volop te schrijven. Want hoewel de lockdown hier nog steeds gaande is en de besmettingen angstaanjagend hoog: ik heb mijn plekje weer terug. Voor mij persoonlijk is dat voldoende, want ik heb weer volop zin om te schrijven. Aan mijn boek, aan verhalen, aan blogs. Houd mijn sociale media dus in de gaten.

Wil je me helpen? Lees dan nog even door:

Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.

Hier kun je je abonneren.

Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.