‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans’. Op 17 juli aanstaande vlieg ik terug naar Nederland. Dat ticket kocht ik vorige maand na lang wikken en wegen; rondom april belandde ik in een kortstondig dipje, waarin ik heel mijn leven maar weer eens overdacht. Panklare antwoorden rolden daar niet uit, vage twijfels en onderbuikgevoelens vochten om hun bestaansrecht, ten koste van het gelukzalige gevoel waar ik me toch al een klein jaar in wentel. Eigenlijk was er maar één echt feitelijke reden om terug te gaan. Een beslissing waar je alle mitsen en maren van afpelt tot de keiharde basis: mijn visum verloopt in augustus. En ach, mijn ouders wil ik ook weer zien. Mijn vrienden. Mijn poes Pepe. Breda. Th… Thuis? Gek is dat. Ik heb Breda, mijn zogenoemde ‘thuis’, eigenlijk geen moment gemist. Leuke stad, maar dat is pak ‘m beet Lima óók. Kennelijk ben ik nergens echt geworteld.
Vanzelfsprekendheden
Gek is dat. In de coronacrisis gaat eenieder waarschijnlijk na wat hij of zij het meeste mist. Vanzelfsprekendheden vallen plots weg, alles dat altijd zo normaal was en waar je niet over na hoefde te denken, bleken nu ineens onmogelijk. Je gaat nadenken. Mijn overstap naar Mexico was een enorme, maar wat liet ik precies achter?
In de gevoelssferen niet erg veel. Schrijven voor BN De Stem was naast werk ook een enorme hobby van me, maar dat is een hobby die ik hier ook kan uitvoeren. Alleen word ik er hier (nog) niet voor betaald. NAC? Jeetje, wat mis ik NAC totaal niet. Dat komt voor mij niet verrassend. Dat was al een proces van een aantal jaren. NAC is een sociale aangelegenheid, een tweewekelijkse reden om met vrienden bier te drinken. Maar meer en meer merkte ik dat na café De Kleine Wereld de gang naar het Rat Verleghstadion me steeds meer tegen ging staan. En het vele zuipen vervolgens eveneens.
Levensfase
Misschien is dit wel een levensfase. Waar al mijn vrienden kinderen krijgen, fulltime werken en huizen (ver)bouwen, merk ik dat ik me er juist meer van af zet. Die behoefte niet voel. Me gelukkig voel als ik de ene keer her en de andere keer der ben. Me zeker niet wil settelen. Maar misschien is dit wel een levensfase.
Tania kijkt inmiddels rond. Ze wil verhuizen. Weg uit Mexico City, ze wil naar Mérida, op het schiereiland Yucatán. Midden in de jungle, dichtbij de zee. Tropisch. De huizen kosten er zo’n 60.000 euro. Plots is dat een optie. Ik weet het niet. Nederland trekt me niet. Dit ineens wel. Als het gevoel goed is, waarom ook niet? Het hoeft toch niet voor eeuwig te zijn? Niet te doen dit.
Twijfels en angsten maken dromen onmogelijk. Twijfels en angsten zijn nooit, nooit gestoeld op de werkelijkheid. Ze verhinderen plannen voor de toekomst, houden je op het geëffende pad en geven je een duidelijk beeld en uitzicht, terwijl deze eveneens altijd onzeker zal blijven zijn. Twijfels en angsten doorbreken levert je altijd verrassingen, wijsheid en nieuwe inzichten op. Als je straks op je sterfbed ligt en terugkijkt, krijg je spijt van de dingen die je niet gedaan hebt.
Plannen
Vrijdagavond kondigde Mark Rutte nieuwe versoepelingen aan. De lockdown is over. Ik gaf in mijn vriendengroep aan dat ik terug zou keren naar Nederland. De onvermijdelijke vraag werd gesteld: wat is je plan dan? Misschien is dat wel mijn grootste leermoment geweest in Mexico. Waar ik de eerste veertig jaar van mijn leven naarstig op zoek was naar het maken van plannen, naar een richting, realiseer ik me inmiddels dat ik zo helemaal niet werk. Ik leef dag per dag, zoals de Mexicaan ook doet. Mijn goede vriend Jaap zei: ,,Een planning maak je om vanaf te wijken.” Mijn respons was: ,,Ik heb nog nooit een plan gehad en daar houd ik me strikt aan.”
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)