Het was koud, met motregen. De harde wind maakte het een gure avond en er was dan ook haast geen mens op de glinsterende, kille straten. Het was 8 uur en ik had hier afgesproken met Wilbert, bij hem thuis. Of nou ja, ik wachtte buiten: samen zouden we naar de stad fietsen, naar Marcel.
Ik zat diep verstopt in mijn jas, mijn sjaal strak om mijn nek en mijn kin. Ik had een beschut plekje gevonden, een plekje dat veelvuldig voorkomt in deze wijk. Een overdekt, romantisch bedoeld doorgangetje dat op dit tijdstip niet bijzonder lekker aanvoelde, maar qua temperatuur was dit het beste dat ik kon vinden. Wilbert maakte zich klaar en zou er echt binnen enkele minuten zijn, beloofde hij. Enkele knallen verrieden dat het vandaag inderdaad de laatste dag van het jaar was. Oud en nieuw. Ik voelde me nu allesbehalve op m’n gemak. Schrok van iedere knal die enigszins in de buurt tot ontploffing kwam. En het was nog koud ook. Mijn enige wens nu was hier te vertrekken, of, liever: binnenstappen bij Marcel. En dat eerste koude biertje te drinken in de gezellige warmte.
*BOEM*, *KNAL*, *KLETTERKLETTER*, klinkt het plots loeihard heel dicht achter me. Ik schrik mij het leplazarus en krimp paniekerig ineen, maar er gebeurt niets meer. Alleen de indringende geur van zwavel vult de vochtige lucht rondom mij. Een ruimte die haast nasiddert. Trilt. Ik draai me met kloppend hart om, doodsbang om wat wellicht dan nog komen gaat. Achter me is de groenige vuilnisbak nu zwartgeblakerd en aan gruzelementen. De ruimte rondom is bezaaid met afval. Het beschutte, romantische doorgangetje vult zich al gauw met rook. Ik zie drie jongens weglopen. Lachend. Ha. Dat was een goeie knal.
Wapens
Het was een incident die in die tijd al niet uniek was, maar wel de meest heftig herinnering. Met oud en nieuw buiten zijn voelde nooit veilig in de Haagse Beemden. Naar de stad fietsen was een helletocht, die je zo vlug mogelijk wilde voltooien. Regelmatig werd er vuurwerk naar ons gegooid. Quasi-onschuldige rotjes, die je toch niet graag in je kraag hebt. Het gevaar dreigde altijd, tienerjongens slenterden door de wijk met wapen. Wapens die kunnen intimideren, kunnen bedreigen, kunnen verwonden én erger. Ze staken het ene na het andere stuk af.
Van jongs af aan haatte ik al vuurwerk.
Anarchisme
Oud en nieuw ervaar ik altijd als een jaarlijks moment van vervaarlijk anarchisme. Van enkele uren power to the people. Die people werken individueel, met één gemeenschappelijk wapen: vuurwerk. En met één gemeenschappelijk doel: ontwrichting. De politie heeft geen overwicht, hulpdiensten hebben de meest traumatische avond van het jaar. Worden bedreigd, geïntimideerd, gehinderd. Vuurwerk is het legaal leveren van wapens aan burgers, ik heb het nooit begrepen. Want ja: vuurwerk zijn wapens. Wapens die aan strenge wetgeving moeten voldoen en toch regelmatig funest voor lichaamsdelen, soms dodelijk. Voor mens en dier. En natuurlijk, het zijn allemaal incidenten, maar wel incidenten met een ridicule reden. Vaak ‘een stom ongelukje’, maar wel ongelukjes die simpelweg voorkomen kunnen worden. De combinatie wapens en alcohol lijkt me zogezegd niet direct heel gelukkig. De combinatie wapens en maatschappelijke onvrede, zoals nu, evenmin.
Sterretjes
Want nogal een hoog aantal percentage van burgers die deze wapens ook daadwerkelijk gebruiken kopen met plezier net zo lief zwaarder spul uit het buitenland, om net nog wat stoerder te kunnen zijn en nog recalcitranter. Vaak zit er tegen oud en nieuw ook al een x-aantal liter alcohol in.
Ik hou wel van een beetje anarchisme op z’n tijd, maar niet iedereen moet er last van hebben. Mens en dier ervaren angsten. Oud en nieuw verwordt zo niet tot een feest, maar een vrijbrief voor de simpele ziel. Burgerlijke ongehoorzaamheid? Mijn reet. Voor honderden euro’s aan vuurwerk drie uurtjes lang de flinke jongen uithangen. Omdat het allemaal zo stoer klinkt. Kijk zoon, wat papa allemaal durft?
Echt, tyft op met vuurwerk. Verbied die zooi middels Europese regelgeving. Carbidschieten idem dito. Geef de mensen misschien een fraaie vuurwerkshow en thuis hooguit sterretjes. Dat je daarmee ook een café in brand kunt zetten is zonder meer waar en een dieptepunt in de vaderlandse geschiedenis. Maar dat was dan weer wél een (vreselijk) incident. En zeker geen schering en inslag, wat vuurwerk jaar in, jaar uit juist per definitie wel is.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.
