Als je dit leest, zit ik in het vliegtuig naar San José, Costa Rica. Het land van de nevelwouden, fraaie stranden, luiaards, aapjes en leguanen. Even een weekje op en neer, omdat mijn visum per 21 februari afloopt en ik hier potjandrie toch nog wel ietsjes langer wil blijven. Dan kun je het er net zo goed van nemen, verdad? Vrijwel heel Latijns Amerika heeft de grenzen over land voor elkaar gesloten, via de lucht is alles nog bereikbaar. Andere optie waren de Verenigde Staten. Maar jeetje, Dallas en Houston klinken niet direct als muziek in de oren. Bovendien moet je daar tien dagen in quarantaine na aankomst; dat past dan weer net niet in een weekje.
Maar: móet ik reizen voor een visum? Het is allemaal vaag. Op het vliegveld kun je een visum aanvragen zonder te reizen, maar dat schijnt juridisch nogal ingewikkeld te zijn op lange termijn. Een toeristenvisum is altijd het gemakkelijkste, zodat die langere termijn op, nou ja, langere termijn geschoven kan worden. Een advocaat wilde ons wel helpen. Alleen al het advies kostte tweeduizend pesos, zo’n tachtig euro. Bedankt.
Een belletje naar het vliegveld dan? Immigratie stelde ons gerust: joh, laat dat visum gewoon zitten. Totaal niet belangrijk. Als je weer es moet reizen, word je er waarschijnlijk uit gehaald en moet je een boete van zeshonderd pesos betalen. Overkomelijk toch? Neenee, dat is niet per dag of per week, maar gewoon: zeshonderd pesos. Ofwel, voor 25 euro ben je klaar. Klinkt als een totaal betrouwbaar advies, natuurlijk. Je kunt oneindig een soort van illegaal in een land verblijven en daar staat een boete van een avondje uit tegenover? Het kán, maar heel waarschijnlijk klinkt dit toch niet. Betrouwbare bronnen hieromtrent ontbreken, uiteraard. Lijkt mij dat je gewoon keihard genaaid kunt worden en een veelvoud van die zeshonderd pesos zou kunnen krijgen. Ook hier: bedankt.
Iets dat streng afgeraden wordt door eenieder, is de ambassade inschakelen. Dat is het allerlaatste dat je moet doen, want dan beland je in de frustrerende bureaucratische molen die uiteindelijk heel waarschijnlijk niets oplevert.
Goed, Costa Rica dus. De coronaregeltjes. Om daar binnen te komen, hoef je geen test te overleggen. Zij willen een goede verzekering zien. Mijn Bewuzt-verzekering blijkt daar echter onvoldoende. Gek eigenlijk, een Nederlandse verzekering behoort tot de beste verzekeringen ter wereld, maar hij wordt niet geaccepteerd omdat er geen concrete dollartekens opstaan. Dus moet je een Costa Ricaanse verzekering nemen. Tientje per dag, dus even zestig euro aftikken. Corona is natuurlijk een lelijk virus in meerdere opzichten: je hebt als land weer een reden om wat extra geld binnen te harken. Maar: voor een visum is dit de allereenvoudigste en allerzekerste manier. En nee, niet persé de goedkoopste.
Want: een stervensduur, maar bijzonder fraai land, zeggen ze. Ik ga alleen; Tania gaat werken. Eerst een paar daagjes nevelwoud Monteverde, dan naar het strand van Manuel Antonio en weer terug. Daar wacht het allerbelangrijkste: dat visum. En vervolgens zegt iemand tegen me: ,,Ik hoorde onlangs dat een dame vanuit Frankrijk naar Mexico ging. Zij werd geweigerd in Mexico, zat een paar dagen vast en moest vervolgens terug naar Frankrijk!!1” Shit. Stel je voor dat ik straks niet terug kan naar Mexico? Wederom hartkloppingen.
Op Mexico Airport vliegen internationale vliegtuigen nog altijd af en aan en dus ook vanuit Frankrijk. De grenzen staan wagenwijd open. Het incident rondom het Franse meisje is niet terug te vinden via de nieuwssites; logischerwijs zou het hele vliegtuig dan teruggezonden moeten zijn? En zouden er überhaupt geen vliegtuigen vanuit Frankrijk of Europa naar Mexico kunnen vliegen? Onzin dus, er waren ongetwijfeld andere redenen om deze dame te weigeren. Mensen met angsten projecteren dat ten alle tijden vanuit henzelf op bepaalde situaties. Daar moet je je voor afsluiten. Gewoon tussen de luiaards, aapjes, vogels en leguanen doorzwemmen en weer terug, met als doel: weer een half jaartje in Mexico, weer een half jaartje de mooiste vrouw van de wereld. Dus voor nu is er maar één doelstelling: dat papiertje. Mooi man.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.
Solo para Un Amigo de amor. 👍