Op 17 juli vlieg ik terug naar Nederland. Terug naar huis en haard, terug naar mijn geboorteland. Maar dat voelt ditmaal toch anders: ik ga vanuit het land van complete vrijheid, naar het land met de regels. En ik weet niet goed wat ik kan verwachten.
Goed, veel regels worden nu geschrapt. De zware lockdown is niet meer, de vrijheden zijn terug. Festivals, concerten en al die andere dingen die zo leuk zijn mogen weer. Straks ga ik weer met mijn vrienden bier drinken. Naar de stad, naar het uitgaansleven, naar het theater. Wel met een soort prijskaartje: je moet altijd en overal bewijzen dat je géén corona hebt.
Nederlandse situatie
Maar… hoe ziet Nederland er momenteel in godsnaam uit? Loop ik met een of andere spanning in mijn lijf rond? Vast niet, maar een echt beeld van de huidige situatie heb ik niet. Dat zware lockdown-gevoel had ik vorig jaar kortstondig. Deze week sprak ik twee vrienden, onafhankelijk van elkaar. Beiden vroegen ze me of ik al een vaccinatie heb gehaald, of op zijn minst al een afspraak in Nederland gemaakt heb. Enige verbazing toen ik aangaf dat daar nog geen sprake van is.
Mexico
Dan Mexico, het land waar ik nu tien maanden woon. Ik heb hier al die tijd zonder enige zorg geleefd, hoewel vrijwel alles dat leuk is, dicht was. Iedereen hier draagt een mondkapje, sommigen hebben zelfs een spatscherm. Overal wordt mijn temperatuur opgemeten, overal moet ik mijn handen wassen. Ik weet al niet beter. Ik geloof dat ik me in ieder geval zorgeloos rond kan bewegen in één van de zwaarst getroffen steden van de wereld. Dat zegt het nieuws toch, althans. Het grote verschil is de regelgeving. Die wordt niet zo strak nageleefd. De angst van de mensen zorgt voor de naleving van regels.
In de groepsapp van mijn vrienden worden de vaccinatieafspraken naar hartenlust gedeeld. Alsof er een soort opluchting is dat het eindelijk zover is. Alsof er reikhalzend naar uitgekeken werd. Eindelijk. Op naar de vrijheid, zoiets. Ik kijk daar met verbazing naar, hoewel ik het ook wel kan begrijpen. Ik krijg natuurlijk wel het één en ander mee.
Opvoeding
Het heeft ook met mijn opvoeding te maken. Wars van de medische wetenschap. Het was homeopathie, of andersoortige alternatieve wijzen. Dat ik nu met Tania ben helpt dan ook niet mee. Zij hangt ook de alternatieve geneeswijze aan en gelooft niet in een vaccinatie. Ik wel, op zich. Het is niet dat ik het vaccin niet vertrouw. Ik gooi dagelijks producten in mijn lijf die ik misschien moet wantrouwen, maar dat vaccin zal toch wel goed zijn. Maar zit er niet om te springen; er is een stemmetje in mij dat roept dat het op de lange termijn helemaal niet zo goed zal blijken te zijn.
Maatschappelijke druk
Misschien stuit de massale vaccinatiedrang me wel tegen de borst. Die maatschappelijke, sociale druk. Die je-moet-je-laten-vaccineren-of-gewoon-voor-altijd-thuis-blijven-argumentatie. Deze week postten Tim Hofman en Arjen Lubach maar weer eens dat je je écht écht écht moet laten vaccineren. Straks moet je je altijd en overal bewijzen dat je ‘het’ niet hebt, alsof de wereld zo controleerbaar is. Er is geen middenweg. Snelheid is geboden. Het razendsnelle Israël ziet echter alweer een piek in de coronabesmettingen en voert de mondkapjes weer in. Maar in Nederland geldt: als je núúúúú geen vaccinatie neemt, ben je asociaal. ‘Wil jij dan op je geweten hebben dat…’ Ik merk dat ik daar wat kriebelig van wordt. Vanaf een grote afstand zie ik twee kampen. Zij die zich laten vaccineren en zij die zich weigeren te laten vaccineren. En naar elkaar wijzen, alsof de ander knettergek is. Beide kampen zijn zo extreem overtuigd van hun zaak, lijkt het. Ik hoop maar dat dat social media eigen is en niet in het echt plaatsvindt, maar dat de #nietgevaccineerdenclub nu trending is én bespot wordt als zijnde ‘wappies’, irriteert me behoorlijk. Het verhaal over Annemiek van Eck, die plots overleed na haar eerste vaccinatie, is omhuld in nevelen. En juist dát zijn de argumenten die tellen, lijkt me. Wat is daar gebeurd en waarom wordt het niet tot op de bodem uitgezocht?
Laat ik benadrukken: ik wil geen corona en ik wil ook niet dat jij het krijgt. Het virus moet de wereld uit, dat vind ik ook. Dat vindt iedereen. Maar het is nog steeds een gegeven dat mensen in zes stappen met heel de wereld met elkaar verbonden zijn. De wereld houdt niet op bij de Nederlandse, of de Europese grenzen. In hoeverre zijn we al bezig met vaccinaties in India, het gehele content Afrika enzovoort? De extreme haast en de enorme maatschappelijke druk die de Nederlanders zichzelf geven, vind ik lastig. In Mexico heb ik me nul keer laten testen. In Nederland zal dat vast anders zijn. Zal ik vast een x-aantal keren een staafje in m’n neus krijgen. Als ik dat beu raak, zal ik wel zo’n vacinnetje nemen. Het is niet alsof ik principes heb, ofzo. Alleen geen haast.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)