Ik woon in Satélite. Ofwel: de Haagse Beemden van Mexico-Stad

Wij wonen in Satélite, een buurt van Naucalpan de Juárez, een voorstad in het noordoosten van Mexico-Stad. Hier wonen één miljoen mensen, maar toch is dit zo’n gedeelte waar geen mens ooit van heeft gehoord. Zelfs de Mexicaan niet. Toch is het een fijne buurt, hoewel men er vrij negatief over praat. Het wat rijkere gedeelte van deze voorstad zou vreselijk saai zijn en de openbaar vervoerverbindingen met Mexico Stad abominabel. Een nietszeggend stukje Mexico. Wat heb je daar te zoeken?

Winkelcentra

Ach, mij valt dat alleszins mee. Er is ruimte en rust, maar ook rumoer, drukte en chaos. Het doet me denken aan de Haagse Beemden, die enorme wijk in Breda waar ik mijn jeugd doorbracht. Daar was het gevoelsmatig ook altijd te ver om naar het stadscentrum te gaan, maar in theorie kon je er alles wel vinden. In theorie, de stad was in alles duizendmaal aantrekkelijker. Dat valt hier wel mee. Er zijn veel supermarkten, een gigantische markt, diverse restaurants en cafés, de enorme mall Plaza Satélite met kappers, de beste kledingzaken, speciaalzaakjes en meer.

Openbaar vervoer

Goed, de Haagse Beemden heeft winkelcentrum ’t Heksenwiel, maar Satélite hééft ook daadwerkelijk alles. De busverbindingen met het centrum zijn uitstekend, als je althans vrede hebt met een ritje van a naar b. Kleine busjes rijden af en aan. Comfortabel is dat zeker niet, maar wachten hoef je ook zelden. Ze hebben derhalve meer romantiek in zich dan de buslijnen 6 en 12 in de Haagse Beemden. Praktisch iedereen heeft een auto in Satélite. Juist. Net als in de Haagse Beemden. Het openbaar vervoer binnen Naucalpan is overigens echt heel erg mager. Maar dat is in de Haagse Beemden ook zo.

Tunneltjes

Ik schrijf dit op in een Starbucks. Dat heeft de Haagse Beemden dan weer niet, die hebben brasserie ’t Archief. Om bij Starbucks te geraken is een halve zelfmoordmissie. Vooral het viaduct onder snelweg Periférico is gevaarlijk. Ik heb inmiddels mijn eigen verkeerswaarheid ontwikkeld. In Mexico is het zaak dat jij als fietser één van de verkeersdeelnemers bent. Dus rijd je niet náást de auto’s, maar ertussen. Het is een kwestie van zelfverzekerd zijn, volop handgebaren maken en jouw plek op de weg opeisen. Of dat echt zo is, weet ik niet. Vooralsnog werkt het goed en ben ik nog geen slachtoffer geweest van een ongeluk. Aftikken.

In de Haagse Beemden heb je duistere tunneltjes, die met name ‘s nachts soms aanvoelen als een zelfmoordmissie.

Torres de Satélite

Zeg je Satélite, dan zeg je de Torres van Satélite. Als je vanaf snelweg Periférico deze wijk binnenrijdt, zie je deze vijf robuuste torens gelijk. Het is het allerberoemdste dat Satélite te bieden heeft. Mocht Satélite ooit in een bijzinnetje in het meest uitgebreide toeristenboek van Mexico City genoemd worden, dan is dit het.

De Torres van Satélite is een enorm kunstwerk en hier in 1957 neergezet. Ontworpen door architect Luis Barragán, schilder Jesús Reyes Ferreira en beeldhouwer Mathias Goeritz. Eigenlijk moesten het er zeven worden en eigenlijk moest de hoogste toren tweehonderd meter hoog worden, maar ja: je weet hoe dat gaat. Financiële problemen en de hoogste is nu 53 meter. Eigenlijk zouden de torens bovendien in vijf verschillende tinten oranje gebouwd worden, omdat het kunstwerk gebaseerd is op het middeleeuwse Italiaanse dorpje San Gimignano. In de loop der jaren zijn ze her en der ietwat veranderd; thans zijn ze rood, blauw, wit en geel.

UNESCO

Er zijn zelfs al meerdere pogingen gedaan om de torens op te nemen in het UNESCO-erfgoed. Die faalden stuk voor stuk. Afijn. Dat is Wikipediakennis. Eigenlijk is het een razendintrigerend kunstwerk. Groots. Fraai op haar eigen wijze, modern. Maar ingesloten door de snelweg en niet eens verlicht in de avond. Ze staan op een soort doods plein, waar echt niets te beleven is. Alsof men de torens simpelweg geaccepteerd worden dat ze er staan, zonder er verder méér mee te doen. Ik vind dat leuk om te zien.

Dan de Haagse Beemden. Bij winkelcentrum ’t Heksenwiel staan zéven torens, twee meer dan de Torres. De onderlinge afstand is negen meter, wat dit het grootste publieke kunstwerk van de stad maakt. Goed, deze zijn ‘slechts’ elf meter hoog en je kunt moeilijk stellen dat dit plein een drukte van belang is. Maar de overeenkomsten tussen de Haagse Beemden en Satélite zijn haast angstaanjagend.  

Kasten én eenvoudige huizen

Waar wij wonen is er rust. Stilte. Hooguit het veelvuldig geblaf van de honderden honden die hier wonen verstoren dat. Binnen drie minuten zit je al op de grote weg, op zo’n vijf minuten lopen is een bushalte. De wijk bestaat uit kásten van huizen en uit heel eenvoudige huisjes. Een soort Haagse Beemden dus. Wij wonen tussen een kast van een huis en een soort gevangenis, van onze bange buurvrouw. Ons huisje is klein, maar zeker groot genoeg.

Alle wegen zijn éénrichtingsverkeer en kenmerken zich door flinke drempels. Deze wijk is rijk. Of, ‘welgesteld’, zoals dat dan heet. Op veel plekken staat bewaking, betaald door de bewoners. Opvallend is dat de wegen her en der van erbarmelijke staat zijn, maar dat is overal zo. Het is reden dat men hier niet graag belasting betaalt, want het komt nauwelijks ten goede van de mensen. Opvallend zijn ook de bomen, die onderhouden worden door een echte tuinman. Ze hebben de gekste vormen. Al het groen hier is strak. In één van de bomen heeft de tuinman het huisnummer eruit gesnoeid.  

Dagelijks leven

Het is dit dagelijks leven dat ik zocht. Dat ik wenste. Niet als toerist in Mexico, maar als bewoner. Als onderdeel, en hopelijk ook gauw als onderdeel van de community. Met Tania. Samen onze individuele problemen tegemoet treden. En zien of gezamenlijke problemen overkomelijk zijn. De lucht is strakblauw. Ook in de winter, hoewel de temperaturen dan toch flink dalen. Of ik hier vind wat ik zoek weet ik niet. Wat dat betreft is Satélite én mijn verblijf hier een doolhof. Net als de Haagse Beemden.   

Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)