Over precies tien dagen keer ik terug naar Mexico. ,,Oktober pas, toch?”, riep iemand deze week verbaasd uit. Herkenbaar: oktober klinkt eigenlijk altijd ver weg.
Deze week overviel een gevoel van weemoed me. Eindelijk, zou ik haast willen zeggen. Ik ga iedereen missen. M’n ouders, familie en vrienden, het leven en rond bewegen hier, het schrijven voor de krant. Heel gek, dat gevoel had ik de eerste twee maanden bijna in z’n geheel niet. Er is geen twijfel om te gaan, maar dat warme, dubbele gevoel ontbrak. Het is natuurlijk uiteindelijk een keuze tussen twee fantastische werelden en missen zal ik het.
Ik heb het er al vaker over gehad op mijn blog. Het is het gevoel van vrijheid, dat ik daar meer ervaar dan hier. Misschien ook wel het gevoel van geborgenheid. Het gevoel van eenheid. Het gevoel van samen onderzoek doen naar toekomst. Een gevoel dat me in Nederland vaak ontbeert en ik ook in eerdere relaties nauwelijks voelde. Misschien is het wel de ordelijkheid versus de chaos van het land, misschien is het wel iets anders. De kern is gevoel en gevoel is zelden te verwoorden.
Vrijheid en inspiratie
Die vrijheid zit hem ook in inspiratie, hoewel de krant me de laatste dagen plaagt met waanzinnige opdrachten. In Mexico is het me echter gelukt eens beter naar mezelf te kijken. Knappe kerel, maar verder: wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik? Pas daar realiseerde ik me ten volle de antwoorden. Ik ben schrijver. Nu, op dit moment, is dat wat ik wil doen. Boeken maken. Verhalen vertellen. Jullie mijn fantasieën en hersenkronkels vertellen. Wat andere schrijvers kunnen, kan ik toch ook? Die vrijheid voel ik daar en niet hier. Ik weet niet goed waarom dat zo is.
Het Groene Schaduwlicht
Ik heb veel ideeën om mee aan de slag te gaan. Het Groene Schaduwlicht afmaken en intussen is er al een idee voor een nieuweling. Ik weet niet hoe andere schrijvers dat doen qua inkomsten, want dat blijft inderdaad de grote angst. Altijd. Maar nu is het tijd om eens afstand te nemen van die inkomsten. Te zoeken naar manieren om mijn leven voor mezelf zin te geven. Te creëren. Dat ga ik in Mexico doen. Ik hoop er ooit mijn geld echt mee te verdienen, maar daar moet voor gewerkt worden. Weer weg van de dagelijkse stress, die ik in Nederland toch weer ietwat voel, met alle zenuwen die daar bij komen kijken.
Dat daar mijn vrienden en familie niet zijn, is een keerzijde, maar hen zie ik volgend jaar ongetwijfeld weer. En die ontmoetingen zijn nu ook nog eens haast onnoemelijk waardevol. Dat de vanzelfsprekendheid van het dikwijls weerzien iets troebel geworden lijkt, heeft het misschien wel juist gezuiverd. En de liefde aangewakkerd.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)
Potverdimme we gaan je missen hombre.