Ik las in De Volkskrant dat er het afgelopen jaar al 35.000 moorden zijn gepleegd in Mexico, een triest record. In de aanloop naar de verkiezingen van aanstaande zondag 6 juni zijn er al 89 politici vermoord, waarvan 35 kandidaten. Het zijn de bloedigste verkiezingen uit de historie, waarbij de drugskartels kennelijk een centrale rol spelen. Ook las ik dat Mexico bijzonder zwaar getroffen is door corona. Vele doden, code zwart, doemscenario’s, vermiste lijken. Vorige maand kwamen ruim twintig mensen om bij een bizar metro-ongeluk in de stad. Iets met de constructie. Een viaduct stortte in, de metro belandde op voorbijrazende auto’s. Het was wereldnieuws.
Ons beeld
En het komt overeen met het beeld dat we in Europa hebben. Dat in Europa geschetst wordt. Een gevaarlijk land waar het leven zich grotendeels op straat afspeelt. Vol drugs, geweld en een beroerde infrastructuur. Een katholiek land bovendien, waar homo’s gevaar lopen en vrouwen van zich naar hun mannen moeten schikken.
Nieuw hebbedingetje
Zalig zijn de onwetenden; je merkt niets van dit al in de stad. Ik beweeg me nu een klein jaar probleemloos rond en ontmoet vooral ongelooflijk aardige, hartelijke mensen. Aanmerkelijk meer dan in Nederland zie je mannen hand in hand lopen. Vrouwen ook, trouwens. Jonge stelletjes grijpen de zondag aan om bankjes in de stad op te zoeken om samen te zijn. De stad komt na de zware coronamaatregelen weer tot leven. Het centrale plein Zócalo wordt langzaamaan weer het toeristische centrum van weleer, vol geschreeuw van straatverkopers. In de metro heerst geen angst voor nieuwe ongelukken en zit als altijd propvol. Een verkoper etaleert er een nieuw hebbedingetje: je kunt je mobiele telefoon aan de palen in de metro bevestigen. Ideaal voor tijdens je reis in het wiebelende voertuig, roept hij. En dat voor slechts 20 pesos, een kleine euro.
Je merkt niets, in Mexico. De stad voelt veilig. Vertrouwd. Positief. Ook ik kom wel eens, per ongeluk, in gevaarlijke gedeeltes. Die zijn er, die zijn er veel. Maar ook daar gaat het leven gewoon door. Ik lees al het slechte nieuws in de krant en het rijmt niet met wat ik op straat zie. Deze stad, dit land, het is rete-interessant. Maar ik wil juist meer weten over het leven van alledag. Observeren. Nieuws en media zijn één, maar in hoeverre komt hun beeld overeen met de werkelijkheid? Het laat slechts een gedeelte van de werkelijkheid zien.
Nederland
Grappig hoe dat werkt; ik lees in de krant en op sociale media wat er in Nederland speelt. Sywert van Lienden. De vaccinaties. De heropening van alles. Booking.com. Daar merk je ongetwijfeld ook niets van, in Nederland. Dat moet je altijd ter harte nemen, lijkt me. Wat in de media verschijnt, is op geen enkele wijze voelbaar in het straatbeeld. De bezorgde appjes die ik ontvang, zijn dan ook nergens voor nodig. Mexico is een heerlijk land met fijne mensen. Er staat zelfs een boom midden op straat.
Playa del Carmen
Ik moet denken aan een man in Playa del Carmen, die ik ooit sprak. Een zongebruinde Nederlander die hier al decennia woont. Hij hekelde Nederland. ,,Ik las op Facebook dat een oud vrouwtje haar zuurverdiende centen ging pinnen. Een Marokkaan bedreigde haar met een pistool, ze moest alles afgeven. De politie deed niets, Nederland vindt dat allemaal maar heel normaal. Ik keer nooit meer terug naar Nederland, precies daarom. Kijk hier om je heen, hier is het in ieder geval vredig en schijnt de zon altijd!”
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)