,,Dit is typisch Mexicaans. Oeh, en dit ook!”, glimlacht Tania, terwijl ze de menukaart afstruint. Ik ben hier nu drie weken en dat zinnetje wordt minstens dagelijks uitgesproken. Ik proef, ruik, probeer. De vele sauzen, de vele ingrediënten, de vele combinaties van smaken. Soms word ik gegrepen en is het heerlijk, soms kost het me moeite en zoek ik met enige haast naar het dichtstbijzijnde toilet. De Mexicaanse keuken is beroemd en origineel, dat staat vast.
El Día de la Independencia de México
Op 15 september ’s avonds vierde Mexico haar onafhankelijkheid met een enorm volksfeest. Tijdens deze coronatijden is dat niet zo enorm, maar dat het gonst is duidelijk. Overal hangen Mexicaanse vlaggen, alles is in de kleuren groen, wit en rood en overal klinkt de mariachi. Mexico is ontzettend trots op Mexico en dat laat men blijken. Tania is trots op Mexico en wil me dat laten zien, ruiken, proeven, horen, voelen. Buiten een buikpijntje hier en daar ga ik daar volledig in mee. Alleen bij het ontbijt zeg ik wat vaker nee. Daar prefereer ik toch nog even een voor mij stabiele basis.
Nederlandse vlag
Ik voel hier haast 24/7 de trots op het eigen land. Ik denk dan soms aan Nederland, waar onze driekleur eerder een teken van verzet is. Of eerder: van haat naar alles dat niet van origine Nederlands is -tenzij het natuurlijk lekker eten is. ‘Wij zijn Nederland’ is geen vaderlandsliefde, maar een verdedigingsmechanisme en melancholie naar tijden die nooit bestaan hebben en volledig geromantiseerd zijn. Zie het hijsen van de Nederlandse vlag bij de Sinterklaasintocht. Zie alle Twitteraccounts met Nederlandse (of juist regelmatig Luxemburgse) vlaggetjes. Jammer eigenlijk. Dat zit misschien in mij, maar ik vind het steeds moeilijker om me te vereenzelvigen met die vlag. Om bovenstaande redenen.
Barbacoa
Hier merk je dat dus wel. Verregaand, zelfs. Ik ontmoet Adrian, de vader van Tania. Hij praat, wil eveneens Mexico laten zien. En proeven, want het gaat bijna altijd alleen maar om eten. Hij neemt ons mee naar een typisch Mexicaans restaurantje, waar de taco barbacoa wordt geserveerd. Deze taco is bizar: een pan soep slash bouillon wordt in een gloeiendheet gat in de aarde geplaatst. Daaroverheen ligt een rooster. Daar wordt een volledig lam in gelegd, in maguey-bladeren. Daar wordt het zo’n acht uur geroosterd. (tip: zie de Netflix-serie Las chrónicas del taco, aflevering barbacoa!) Het smaakt echt fantastisch en voortreffelijk en als Adrian me ziet eten, zie je zijn trots groeien. Tania kijkt ook altijd naar me als ik eet. Ze hoopt natuurlijk dat ik het lekker vind. Maar niet alleen voor mij, maar toch ook voor Mexico.
Drop
Ik rommel wat in mijn reistas en tref er een zakje drop aan. Ik laat het hen proeven. Beider gezichten betrekken. Adrian doet een poging de smaak te herkennen, Tania is dan al afgehaakt. ‘Bijzonder’ is de term. Uit een soort hoffelijkheid probeert ze er nog één. Nee, dit typisch Nederlandse snoepje doet het niet voor ze. Die smaak is toch te vreemd. Schitterend. Ik blijf alles proeven dat me voorgeschoteld wordt, hoe ingenieus en bizar het ook moge klinken. Maar pak soms toch een dropje. Niet uit haat of verzet, maar omdat Nederland nu eenmaal ook een heel fijn land is. En omdat drop nu eenmaal ontzettend lekker is.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Daar heb ik twee eenvoudige mogelijkheden voor. Eentje die jou niets kost en eentje waar je een zelfgekozen donatie aan me overmaakt.
- Via Yoors: als je hier klikt, krijg ik daar (een beetje) geld voor. Je ziet daar ditzelfde verhaal staan. Kost jou dus verder niets :-).
Yoors is een gratis website waar schrijvers, fotografen, videomakers, cartoonisten etc. hun werk kunnen uploaden. Jouw bezoekje levert mij wat geld op, dus met een klikje ben ik al zeer blij! - Via donatie: dat kan hieronder:
