Mario is onlangs ontslagen. Het bedrijf heeft dermate last van corona, dat er gesaneerd moest worden. Volgens Mario onzin: corona heeft het ontslag vergemakkelijkt. Eigenlijk kwam de pandemie in dat opzicht best goed uit voor het bedrijf.
De ongeveer-vijftiger lijdt eronder. Dat vertelt hij niet alleen, dat zie je ook aan alles. ,,Ik moet echt opletten dat ik niet te veel ga drinken, dat is mijn grootste valkuil”, vertelde hij me eerder. Het ontslag voelt oneerlijk. Voelt als een aanslag op het zelfvertrouwen. Regelmatig zit hij voor onze flat. Met Hans en soms met meer flatgenoten. Dan praten ze over de dingen, proberen steun bij elkaar te vinden en dan lachen ze samen. Die uitlaatklep is hard nodig. Ik zie de glimlach inmiddels al steeds vaker terugkomen.
Takelen
Ditmaal zit hij er weer. Ik ben net gebeld door mijn bovenbuurvrouw. Ze heeft een nieuwe bank gekocht en die moet naar boven, naar de vijfde verdieping. Ze heeft al wat vrienden opgetrommeld, maar kan eigenlijk wel extra handen gebruiken. Ik kocht onlangs ook een nieuwe bank en het lukte me om deze via de trap naar de vierde te sjouwen. Bij deze bank zou dat onmogelijk zijn. Het idee derhalve: takelen. Voor de galerij langs, naar de vijfde.
En daar staat de bank. Groene touwen eromheen; op het oog lijkt het me stevig. Twee touwen naar de vijfde verdieping, waar drie mannen klaar staan om te takelen. Mijn taak is om de bank te sturen. Geen sjouwwerk, maar de bank mag natuurlijk niet onder de galerijen vast komen te hangen.
De actie laat op zich wachten. Boven wordt druk vergaderd en soms komen de touwen even strak te staan. Loos alarm. Iemand komt thuis van het werk en kijkt het tafereeltje even aan. ,,Als dat maar goed gaat”, grijnst ze. Misschien heeft ze gelijk. Eigenlijk ziet het er helemaal niet zo heel stevig uit.
Ingrijpen
Mario kijkt ernaar. Een mengeling van vermaak en ergernis. PITT-bier in zijn hand, hoofdschuddend. Tot hij het niet meer aan kan zien. ,,Wat zijn jullie nou aan het dóen?”, vraagt hij geïrriteerd aan me. Ik leg uit dat ik dat dus echt niet weet. Dat ik een dienende functie heb en wacht tot we in actie overgaan.
Mario kijkt naar boven. De mannen hebben de touwen onder het hek van de vijfde verdieping bevestigd. ,,Dat is dus gewoon echt dom, dat ziet iedereen toch?”, verzucht Mario. ,,Hoe willen ze die bank óver het hekje krijgen, als het touw erónder zit?” Dat klinkt logisch. Ik had dat nog niet eens gezien. ,,Hebben jullie nog meer touw?”, roept Mario naar boven. Hebben ze.
Overname
Mario gaat naar binnen. Pakt de lift en eenmaal boven neemt hij de leiding op zich. De mannen raken direct overtuigd van de logica en werken gelijk mee. Mario komt weer naar beneden en verstevigt de touwen om de bank heen. ,,Ik heb vroeger bij de commando’s gezeten”, legt hij uit. ,,Toptijd. Dit soort dingen is echt logisch nadenken, vandaar mijn ergernis. Ze doen echt alles fout.”
Het takelen kan beginnen. Mario helpt de mannen. Het is een fluitje van een cent. Zonder noemenswaardige problemen lukt het ons om de bank op de vijfde verdieping te krijgen. Eenmaal echt boven, bedanken de mannen Mario voor zijn ongevraagde hulp. Zonder hem was dit immers nooit gelukt. Mario glimlacht op de hem zo kenmerkende stoere wijze. ,,Nu ga ik beneden weer bier drinken”, roept hij. Euforisch. Hij zal het niet snel toegeven, maar aan de fonkeling in zijn ogen te zien had hij dit even nodig.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!
