Terwijl Tania en ik hand in hand door Condesa, richting Paseo de la Reforma in het centrum van Mexico City lopen, raak ik even diep in gedachtes verzonken. We zitten in het regenseizoen; het zonnetje schijnt, maar twijfelt duidelijk. Donkere wolken maken langzaam hun opwachting. Het voelt gek genoeg als een geluksmomentje, maar niet alleen ingegeven door dit moment. Mijn brein werkt naar conclusies toe. Over mijn levenspad.
Verbouwing
Mijn vrienden zijn al de hele middag dolenthousiast en geïnteresseerd aan het WhatsAppen over verhuizingen en verbouwingen aan het eigen huis. In de chat worden duizelingwekkende bedragen genoemd, er wordt gewag gemaakt van het werk dat verzet moet worden. En hoe meer ik lees, hoe meer ik me realiseer dat ik me nooit in die materie zal hoeven te verdiepen. Want ik wil het niet. Ik wil niet méér dan dat ik al heb. Misschien wil ik wel minder. Die gedachte of conclusie stemt me vrolijk. Opgelucht. Eindelijk richting, zij het volstrekt anders dan al mijn vrienden.
Tania voelt aan dat ik in gedachtes verzonken ben. Ik leg haar uit dat het fijne gedachtes zijn. En probeer te vertellen wat deze zijn, in de wetenschap dat zij uit een compleet andere cultuur komt. Ze zegt het ten volle te herkennen. We merken dat huisje-boompje-beestje ons beider nachtmerrie is. Ik deel mijn eigen tijd in qua werk en dat doet zij ook. We dealen ermee en voelen ons daar goed bij, met de constante dreiging dat het te weinig zou kunnen zijn boven ons hoofd. En we willen niet veel. Ik teer vooral op herinneringen en avonturen. De gedachte aan een veilig thuis met kinderen trekt me totaal niet. Integendeel. Allesbehalve. Ik gruwel er zelfs een beetje van.
Vrijheid
Over een kleine drie weken vlieg ik terug naar Nederland. Of niet? Je kunt gratis omboeken bij KLM. Een ticket kost wat meer, maar dat is echt hooguit 25 euro. Misschien dat ik er nog wel één, of twee, of vier weken aan vastplak. Ik denk aan mijn geld. Het kan, volgens mij. Idealiter schrijf ik nog wat opdrachtgevers aan om ook hier nog wat extra euro’s binnen te harken. Tania heeft haar werkafspraken ook gewoon, tussen onze leuke uitjes door. Hoe meer ik hier kan werken, hoe langer ik kan blijven. En hier werken bevalt me eigenlijk wel uitstekend. Waarom niet?
Dát is de kern. Dát bedoel ik. Vrijheid. Bepaalde verplichtingen heb je altijd, maar ik probeer het tot het minimum te beperken. Kwaliteit leveren, van meerwaarde kunnen zijn, maar niet binnen de gekaderde uren. Niet met een door anderen opgelegd rooster. Onlangs las ik op BredaVandaag dit verhaal. Jongtwintigers. Het levert me jeuk op over mijn hele lijf. Die redenaties, die volstrekte gevangenschap in een ogenschijnlijk vrij leven. Je droom niet kunnen volgen omdat je nu eenmaal een baan hebt. Ik kan daar niet aan. En toegegeven, dat realiseren heeft me 39 jaar gekost. En ik snáp dat de meeste mensen dit wel willen. Het is the way it goes. Het geëffende pad. Je studeert, vindt een relatie, vindt werk, krijgt kinderen. Het is een wat simplistische weergave, maar ik merk langzaam -en ja, nu pas- dat ik me losruk van dat ideaalbeeld.
Mexico
Tania begint over Mexico te vertellen. Waarom ze van dit land houdt. Over nu, met corona en over het normale leven. Er is hier juist enorm veel vrijheid. Haast geen regels. Je ziet het aan het verkeer, je ziet het op straat, je ziet het in winkels. Hier is haast niks georganiseerd. Daar schuilt uiteraard veel gevaar in. Je wordt nauwelijks beschermd. Het is ieder voor zich, maar het werkt. Lang niet voor iedereen, omdat je als individu voor jezelf moet opkomen en niet geholpen wordt. We worden nu iedere dag minstens twintig keer aangesproken. Door bedelaars, door mensen die wat te verkopen hebben. Door muzikanten, door straattheater. Soms irritant, maar voor hen uiteraard noodzaak om geld te verdienen. Het mag. Soms écht irritant, zoals de mannen die een emmer op een vrije parkeerplaats zetten. Voor 50 pesos halen ze deze weg. Of, je zet de auto weg en ze komen naar je toe. Voor 50 pesos bewaken ze je auto. Zo niet? Tja, dan kan er van alles mee gebeuren… Een regelloze omgeving maakt mensen natuurlijk ook hufterig en hebberig. En ook dan geldt: hoe ga jij er zélf mee om?
Ik erken gelijk. Ik weet eigenlijk nog niets over dit land. Ik begin haast te geloven dat dít een vrije samenleving is, waarbij je wel altijd rekening moet houden met de ongeschreven regels. Of ik daarin kan overleven weet ik niet, maar het voelt vooralsnog opwindend en iets dat ik wil onderzoeken. Misschien voelt het voor nu zelfs wel als mijn levenspad.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!