Gek hoe dat brein werkt. Eenmaal besloten dat ik nog minimaal een half jaar langer in Mexico wil blijven, werd de 25e februari een soort ijkpunt. Een datum om naar toe te leven. Op die datum verliep immers mijn eerste visum en dus had ik daarvóór een nieuwe nodig. Ik boekte een weekje Costa Rica om deze te verkrijgen en inmiddels ben ik terug, mét visum. Ofwel: 25 februari ligt achter ons. Eind augustus is nog ver weg.
En dus: plots een blurry toekomst in het hoofd. Totale leegte. Tania bemerkte het gisterenavond bij me. De dag ná mijn terugkeer was ik nog bezig met landen en mijn enthousiasme onder woorden te brengen. Gisteren was ik afwezig. Onbereikbaar. Ik zweefde ietwat in het niets en was niet in het heden. De langgekoesterde wens is werkelijkheid geworden; Mexico is nog zeker een half jaar mijn thuis. Maar wat nu?
Geen route
Het is blurry. Jazeker, ik heb dit blog waar ik zoveel mogelijk voor ga schrijven. Het boek waar ik mee bezig ben. Een (schaars) aantal opdrachtgevers; dat mag in getal nu zéker gaan groeien -neem contact met me op! Ik heb dus iets van werk, ware het niet dat er volop lege dagen tussen gaan zitten. Ik zit in Mexico en wéét het allemaal even niet. Het is blurry. Stel mezelf de vragen: wil ik terug? Nee. Wil ik in Mexico blijven? Ja. Bij Tania? Ja. Maar er is geen ijkdatum meer. Geen route. Het is zaak om alle dagen volledig zelfstandig in te gaan vullen.
Misschien ben ik nog aan het landen. Costa Rica was waanzinnig. Waanzínnig. Ik heb daar indrukken opgedaan. Heb talloze mensen gesproken. Voelde me springlevend. Voelde me zielsgelukkig. In de avonden sprak ik met Tania, over mijn belevenissen. Die gesprekjes maakten het af. Ik wil ooit terug naar Costa Rica. Dat gruwelijk dure, maar oh zo waanzinnige land. Maar dan samen. Geen nood: de verhalen over Costa Rica zullen ergens deze week ook op dit blog belanden.
Vandaag is het maandag, 1 maart. Mijn enige (ochtend)ritueel -een goeie bak koffie- is al ten einde. Verder heb ik geen agenda. Geen vastigheid. Moet ik compleet zelfstandig mijn dagen invullen.
Zonder kompas, zonder radar
Ik denk na. Misschien is dit juist wel een superopwindende periode. Is dit juist wat ik wil. Is dit juist wat ik al jaren en jaren heb. Het invullen van complete leegte naar mijn eigen smaak. Creëren. Nieuwe dingen. Zien waar het schip strandt, zonder radar. Zonder kompas. Dat schip meert uiteindelijk érgens aan. Of het strandt. Misschien wel op Playa Espadilla Sur, bij natuurpark Manuel Antonio in Costa Rica, waar de aapjes en leguanen over elkaar en jou heenbuitelen. Ik tuur naar de horizon. Nog niets. Maar een schip zonder radar en zonder kompas heeft altijd nog de mogelijkheid om af te wijken. Het einddoel is ongewis, de reis is juist de verrassing. De onderneming. Dit is mijn leven. En plots is de opwinding weer terug. Zonder ijkpunt, zonder einddatum, maar met de overtuiging dat er nog prachtige momenten zullen passeren tijdens deze reis in het ongewisse.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.
