Ik zal altijd een buitenlander blijven

Meng je met échte Mexicanen, zodat Mexico eerder je thuis zal zijn. Dat doe je zo: drink bier in een cantina, wijk af van de toeristenroutes, ga met de metro en niet met Übers, mijd fancy restaurants en eet streetfood. Zorg ervoor dat je het Spaans zo snel mogelijk machtig bent en spreek het dan ook. En let op: val vooral niet voor de verleiding om Engels te praten. Zoek ook zeker geen Nederlanders op, want dan maak je het jezelf té gemakkelijk.

Het was een tip van een vriend van me die een tijdlang in Mexico woonde. Ik nam de tip ter harte, maar heb er nooit ten volle naar geleefd. Hoewel: ik doe geheel zelfstandig mijn boodschappen, werk haast dagelijks buitenshuis, maak gebruik van het openbaar vervoer en duik echt niet weg voor gesprekjes. Joh, ik onderga zelfs regelmatig een zelfmoordmissie door deel te nemen aan het verkeer hier. Ik vermexicaniseer in dat opzicht alsnog in een rap tempo.

Buitenlander

Toch voel en ben ik dagelijks een buitenlander en zal dat ook altijd blijven. Dat vind ik prima. Ik kan immers mijn blauwe ogen en blonde haartjes niet veranderen. Bovendien, mocht er hier een integratiecursus tot Mexicaan zijn, zoals we die in Nederland kennen, dan zak ik geheid. Aanpassen aan het land is één, ten volle integreren is echt een hels karwei, kan ik je verzekeren. Maar, al doende leert men. Al levende zullen de nieuwe invloeden en gebruiken ongetwijfeld langzaam binnendringen in mijn systeem. Het is een kwestie van ervoor open staan. Ik naar de Mexicaan en, idealiter, de Mexicaan naar mij.

Soms denk ik aan asielzoekers in Nederland, die samen min of meer opgesloten worden en angstig afwachten op wat komen gaat. Sommige politici en hun aanhangers eisen dat ze hun cultuur volledig achterlaten in hun geboorteland. Of het nou om religieuze, culturele of andersoortige gewoontes gaat: je past je maar aan. Want stel je voor dat je er iets anders uitziet, of iets anders denkt. Dat moeten we toch niet willen met z’n allen.

De Nederlandse cultuur

Maar juist door je eigen cultuur en achtergrond mee te nemen en te behouden en daarnaast open te staan voor nieuwe invloeden, integreer je aanzienlijk gemakkelijker. Dat verrijkt je, dat maakt je een completer mens. Zo meng je gemakkelijker, als suiker in heet water. De eis om alles achter je te laten, is feitelijk natuurlijk wegpestgedrag. Want laten we wel wezen: erg koninklijk, veelomvattend en interessant is de Nederlandse cultuur nu ook weer niet. Tenzij je de invloeden van buitenaf meerekent.

Ikzelf geloof niet in ‘de echte Nederlander , zoals ik ook niet in ‘de echte Mexicaan’ geloof. De wereld staat nooit stil, er zijn áltijd invloeden van buitenaf. Met cultuurverschillen valt daarom altijd te leven. In de basis gaat het erom dat je in staat bent om als individu mee te bewegen en zélf niet al te star vasthoudt aan je eigen achtergrond, zekerheden en gewoontes. Ook niet als oorspronkelijke bewoner. Want zoals ik al zei: als je juist openstaat voor nieuwe invloeden, verrijkt je dat. Door met je hakken in het zand te staan, slijten hooguit je hakken en je wordt er vreselijk moe van.

Het draait uiteindelijk allemaal om het energieniveau. Het naar elkaar toe willen bewegen. Elkaar erkennen en elkaar zien. Van elkaar willen leren en naar elkaar willen luisteren. Dat is uiteindelijk de definitie van mengen; het moet van twee of meer kanten komen. En dat kan op alle plaatsen en ten alle tijden. Zolang je ervoor open staat. 

Frijoles

Ik heb frijoles nodig, hoewel ik het eigenlijk niet erg lekker vind. De vriendelijke mevrouw in de supermarkt wijst drie soorten aan. ,,Deze vind ik het lekkerste, het zijn frijoles met chorizo!”, prijst ze een soort aan. Ik twijfel, het ziet er niet erg smakelijk uit, maar dat geldt ook voor degene die ik al ken. Ze vraagt me waar ik vandaan kom en grijnst liefdevol. ,,Bienvenidos en México!”, glundert ze. ,,Leukleuk. Je moet zeker Mexicaans eten leren kennen hoor! Te beginnen met deze frijoles met chorizo!” Ik volg haar; het zal niet de eerste keer zijn dat ik volslagen verrast wordt door zo’n aanprijzing. Ditmaal niet. Jammer, want frijoles zijn, net als lemon, zo’n beetje de basis van al het Mexicaanse eten. Ik zal altijd een buitenlander blijven.

Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)