Hup, en nu rap terug naar Mexico, dagdag met je stomme knoop

En hup: donderdag 7 oktober vlieg ik weer terug naar Mexico. Terug naar de stad, terug naar het land, terug naar Tania, terug naar de vleugels.

Het kostte me gek genoeg wat moeite om die knoop door te hakken, zoals het me per definitie altijd moeite kost om een knoop door te hakken. Het voelde allemaal ook wel een beetje gek, sinds ik terug ben in Nederland. Constant moe, oververmoeid zou ik haast zeggen. Nauwelijks inspiratie, nauwelijks zin in iets. Alsof ik wat depressief raakte. Iedere dag trok ik mezelf naar de bibliotheek om te werken, maar erg veel wilde er niet uitkomen. Thuis blijven had geen nut, ik wilde zo min mogelijk in mijn hoofd komen.

Weinig inspiratie

Voor de zorginstelling Mijzo heb ik sinds februari het allermooiste project waar ik tot dusverre aan werkte: het schrijven van een boek over corona. Dat lukte me dan weer wel goed, omdat het zo mooi was. Hier zal ik weldra wat meer over vertellen op deze site. Maar de iets minder leuke en minder inspirerende opdrachten? Moeite. Bespottelijk veel moeite. Traag. Bespottelijk traag. Nietsig. Bespottelijk nietsig.  

Ik weet het in eerste instantie aan het vaccin, dat ik vorige week met enige tegenzin nam. Sinds ie erin zit, ben ik moe en heb ik klachtjes. Dat kan het zijn, maar dat kan het sowieso niet alleen zijn. Ik schreef eerder dat ik in Mexico zweefde en dat ik me hier door de modder bewoog. Dat dat in mijzelf zat, had ik ook al geconcludeerd. Maar wat is dat dan?

Piekeraar

In de tussentijd sprak ik natuurlijk nog gewoon dagelijks met Tania. Samen zaten we raar in ons vel, wat we gewoon naar elkaar uitspraken. We zagen in dat er nog zoveel chemie tussen ons is. Het is nog niet klaar, dat was wel de overduidelijke conclusie. De twijfel bleef echter constant rondzweven in mijn hoofd, maar waarom dan? Het is de basis van mijn zijn. Ik ben een piekeraar.

Maandag had ik wederom een lang gesprek met die knappe dame. We gingen als vanouds de diepte in, afgewisseld met humor en wederzijds begrip. We hebben alles, samen. Er ontbrak eigenlijk constant maar één belangrijk ding.

Mijn ticket, terug naar Mexico.

Ticket

De conclusie dat ik terug naar haar zou gaan had ik allang getrokken, maar had het simpelweg nog niet verzilverd. Tot dinsdagmorgen. Ik kocht een ticket. Een ijkpunt in de toekomst. Direct na de bevestiging stuurde ik haar een ballon met 07-10-2021, 19:50h als tekst.

En plots heb ik alweer diverse teksten gemaakt. Alsof ik bevrijd ben. Het is nu twee uur ’s middags en ik ga door, met energie en inspiratie. Gruwelijk snel gaat het niet, daar moet ik eerlijk in zijn, maar er komt in ieder geval wat uit. En zo leer ik weer wat nieuws, hoewel ik dat eigenlijk allang wist: hak een knoop nou gewoon eens écht door, door ook daadwerkelijk actie te ondernemen. Ga gewoon terug naar Mexico. Je leest: man, 40 jaar, nog steeds zoekende naar hoe hij het meest functioneel, gelukkig en ondernemend door het leven kan koersen. Gewoon dingen doen die gedaan moeten worden. Maar ook accepterend: twijfels tot in de kist; ik denk dat ik daar maar een sterkte van ga maken. 

Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)