Tania zit op de stoel bij de kapster. Terwijl deze haar haar geconcentreerd onder handen neemt, praten ze honderduit. Die lange, zwarte, prachtige lokken verdienen én krijgen de volle aandacht. Zo’n bezoekje is al zeker een half jaar geleden, het haar reikt haast tot haar billen.
Ik kijk via de spiegel naar Tania’s ronde gezicht. Naar haar thans vochtige haren. Naar haar wangen, die een beetje glinsteren. Wat is ze mooi. Hetgeen me direct in haar aantrok, etaleert ze hier onbewust ten volle. Constant veranderende aangezichten. Wenkbrauwen op treurig, op vrolijk, op blij, op boos, op geïrriteerd en weer op vrolijk. Iedere lichte emotieverandering, iedere zin die ze uitspreekt of ieder onderdeel van een conversatie krijgt een ander gezicht en heel dat gezicht doet mee. En dat meermaals per minuut, maar toch constant op vriendelijk. Ook als de wenkbrauwen op boos staan. Het blijft lief. Wat is ze mooi.
Ze vangt mijn starende blik en glimlacht haar tanden direct bloot. We kijken elkaar secondenlang aan. Met haar wenkbrauwen flirt ze nu, haar mond verandert een beetje. Haar lippen strak. Dit gaat bewust, maar de wenkbrauwenvoorstelling gaat doorgaans compleet onbewust. Ik vind het een prachtig schouwspel. Haar mond, haar wangen, haar voorhoofd, haar kaken: alles doet mee en geeft karakter aan haar gezicht. Ik kan ernaar blijven kijken. En ben er nog láng niet op uitgekeken.
25 februari nadert met rasse schreden en dat betekent dat ik dan 180 dagen in Mexico ben. Mijn visum loopt af. Maar ik ben hier nog lang niet klaar, gevoelsmatig is dit pas het begin. Het oorspronkelijke idee was om vanuit hier naar Belize te rijden, maar het land heeft haar grenzen gesloten. Guatemala is een stuk verder weg en schijnt momenteel nogal onveilig te zijn. Bovendien is het daar de vraag of je probleemloos over land terug naar Mexico kunt. En of je dan wel een visum krijgt. Onzekerheid troef dus. Wat dan de meest betaalbare optie is? Costa Rica. Ook niks mis mee.
Misschien wil ik wel een tijdje in Mexico gaan wonen. Voor langer. Jaren. Het is een oprechte overweging. Tania bracht het onlangs ter tafel: ze wil van Ciudad de México naar Yucatán verhuizen. Mérida misschien. Dat dat samen met mij zou zijn, verraste me niet. Sterker: het klonk me als muziek in de oren. Oprecht. Alleen de schrikbarend hoge temperaturen in de zomer á 38 graden zie ik als een enorm nadeel. Dat vrijwel alle huizen inclusief zwembad zijn is dan wel weer aardig. En samenwonen met haar? Geen twijfel. Ik zie niet in waarom niet. Je leeft maar één keer, dat soort clichés. En ik voel me hier gelukkig. Voel me hier kansrijk meerdere dromen te verwezenlijken, die ik in Nederland nooit ga waarmaken. De eerste droom is al bewaarheid: de allerleukste en mooiste iedere nacht en ochtend in mijn armen vinden.
Wil je me helpen? Lees dan nog even door:
Allereerst: dank voor het lezen van bovenstaand verhaal. Die las je uiteraard gratis. Dat blijft ook zo. Maar een klein beetje sponsoring zou ik echt enorm waarderen! Bijvoorbeeld middels een abonnement, terwijl ik een heel vet boek schrijf. Lees er hier alles over.
Je kunt natuurlijk ook een eenmalige donatie doen, wat minstens net zo geweldig fantastisch briljant zou zijn.
