Het superbelangrijke ochtendritueel

Als de wekker gaat, schrikt Sala wakker uit een nare droom. Eenmaal bij zinnen draait ze zich direct ietwat geïrriteerd om. Het is half zes ’s morgens, en ze hoeft er nog lang niet uit. Ze voelt naast zich haar man in beweging komen. Zijn ochtendritueel neemt sinds een ruim jaar langer en langer in beslag en dus gaat de wekker steeds vroeger.

Ze hoort hoe hij op de rand van het bed gaat zitten. Dit is eigenlijk geen onderdeel van het ritueel, maar ook voor hem is het veel te vroeg. Ze weet van eerdere aanvaringen dat hij nu dodelijk chagrijnig is. Na enkele minuten verplaatst hij zich naar de douche, voor stap één.

Ze weet allang dat haar irritatie weggegooide energie is. Meebewegen zou beter zijn. Natuurlijk wil ze graag blijven liggen en slapen. Ze hebben er al diverse malen over gepraat, maar veel stiller kán het niet. Met enige tegenzin had hij al zijn excuses voor dit ochtendritueel aangeboden, maar deze was ongemeend: het kwam er op neer dat Sala zich gewoon moest schikken. Dat het belangrijk voor ‘m was. En het ergste moet dan nog komen; het afsluitende tafereel is simpelweg lawaaiig, dus nieuwe pogingen tot slapen zijn per definitie vergeefse moeite.

Ze klikt het licht aan en besluit maar wat te gaan lezen, want anders gaat de irritatie echt een rol spelen. Een boek over narcisme, geen ideale kost voor dit tijdstip. Ze zucht nog maar eens diep. Bij haar man op het nachtkastje liggen wat financiële magazines, een boek over Neuro Linguistisch Programmeren en krantenartikelen, waarin hij zijn eigen naam met een gele stift heeft gemarkeerd. Daar word je ook niet vrolijker van.

Geneurie

In de douche hoort ze het irritante geneurie van haar man. Hij zingt niets, het zijn lukraak wat tonen. De reden dat hij dit doet heeft hij haar eens uitgelegd: in de basis heeft hij een ochtendhumeur, maar door te zingen lukt het hem om dat om te draaien tot vrolijkheid. Haar werkt het op de zenuwen, maar hij is heel erg belangrijk en haar rol is ondergeschikt. Althans, dat vindt hij zelf. Sala overdenkt op dit soort momenten regelmatig haar leven.

Eenmaal klaar met douchen is het tijd om zich aan te kleden. Zijn Perfecte Pak ligt al klaar, gestreken en wel. In een vaste volgorde gaan de kledingstukken aan, waarop de magic touch zijn kapsel is. Met een beetje wax kamt hij zijn haar naar achteren. Het staat hem wonderwel, dat moet gezegd. Het geeft hem de uitstraling die hij ook betracht te hebben. Hij is plots belangrijk. Dat zie je.

Na een soort zelfverzonnen yoga, is het tijd voor het ontbijt. Dat is betrekkelijk nieuw: voorheen ontbeet hij altijd na het volledige ritueel, maar hij zag in dat het afsluitende stukje dan aan kracht verloor. Het afsluitende stukje ritueel moest echt plaatsvinden vlak voordat hij het huis verliet. Hij wilde niet dat Sala bij hem zat tijdens het ontbijt. Wat dat betreft drukte zijn volledige ochtendritueel zwaar op het huwelijk, maar dat maakte hij vaak ’s avonds toch weer goed door herhaaldelijk sorry te zeggen. Ze geloofde hem. De buitenwereld was bikkelhard voor ‘m en daar moet hij zich staande zien te houden. De leugentjes nam ze allang voor lief.

Afsluitend

Dan is het tijd voor zijn afsluitende ritueel. Strak in het pak, haartjes naar achteren, de stropdas recht. Hij ziet er perfect uit, het pak zit ‘m als gegoten. Daar heeft hij dan ook wel diep voor in de buidel getast, maar het is het waard. Zo gaat hij voor de spiegel staan. Hij kijkt zichzelf strak aan, zijn rug kaarsrecht, zijn benen macho iets uit elkaar. Zijn mond gaat open, hij haalt diep adem. ,,IK BEN MATTIJS, IK BEN DE ALGEMEEN DIRECTEUR VAN EEN BETAALD VOETBALCLUB, IK BEN SUPERBELANGRIJK, IK BEN MATTIJS MANDERS!” Hij herhaalt het zinnetje tienmaal, in oplopend volume. Opgepompt en vol bravoure stapt hij vervolgens de deur uit, richting zijn kantoor, richting weer een eenzame dag.