Haar donkerbruine ogen lijken in bepaald licht soms een blauwe eclips te hebben. Ik kan daar verwonderd naar blijven kijken. Soms geïntrigeerd, puur door die wonderlijke kleur. Haar pupillen hebben echter een aanzuigende werking, waardoor ik er dieper en dieper in verstrikt raak. Haar rust doet de rest. Alsof ze me uitnodigt. Kijk maar, ik kijk wel terug. Kom maar, je bent welkom. We bewandelen, bestuderen elkaars ziel. Onderzoeken deze, leren het kennen en een gelukzalig gevoel overvalt ons beiden. We komen steeds dichter bij elkaar, tot onze lippen elkaar raken. Een zoen.
Direct toen ik haar ontmoette, raakte ik gefascineerd door haar gezichtsuitdrukkingen. De overgangen zijn soms wonderbaarlijk en neigen naar het overdrevene. Naar toneel. Maar ze zijn echt. Van serieus, naar angstig, naar vrolijk, naar verrukt, naar nieuwsgierig, naar verbaasd. Haar wenkbrauwen spelen daarbij een belangrijke rol. De onderkant van haar ooglid ook; daar zit een klein kronkeltje dat haar gezicht een unieke karaktereigenschap geeft.
Dat unieke gezicht wordt voor mij vervolmaakt door haar mond. Een mond zo karaktervol, dat het mondkapje bij haar ook echt invloed heeft. Ze is nog steeds razendknap, haar ogen blijven fonkelen, maar haar mond blijft verborgen. Telkens als zij deze weer af mag zetten, maakt mijn hart een sprongetje.
Ze heeft lang, stijl haar. Zwart, met hier en daar een grijs haartje tussendoor. Soms draagt ze het los, soms in een knotje. Ik weet nog niet goed wat ik mooier vind, en of die vraag er überhaupt toe doet. Los is sensueel, vrouwelijk, knap. In een knotje is schattig, haar gezicht komt meer tot uiting, haar lach is dan nog meer overrompelend. Soms komt ze dansend naar me toe. Haar boventanden rustend op haar onderlip. Een lach breekt door, ze beweegt haar hoofd van links naar rechts. En ze eindigt het dansje met een zoen. Misschien ben ik op die momenten wel het meest verliefd.
Het intrigerende van dit al is dat ik dit al zag via de telefoon. De laatste acht maanden chatten en belden we dagelijks en was ik al verliefd. Verliefd op dit alles. Dat we elkaar nu ook kunnen aanraken, ruiken, proeven, voelen: natuurlijk heeft dat een gigantische meerwaarde. Maar in de absolute basis maakt het ook weer geen enorm verschil. Het is misschien wel de reden dat ik niet enorm angstig ben om weer terug te gaan naar Nederland. Ja, er zullen tranen vloeien en ja, ik zal haar missen. Maar ik raak haar niet kwijt, daar ben ik op dit moment van overtuigd.
In bepaalde dingen is ze volstrekt anders dan ik. In bepaalde dingen verrast ze me juist nu ik haar in het echt zie. In interacties met andere mensen, bijvoorbeeld. Ze is uitermate charmant en probeert van ieder gesprekje een leuk moment te maken. Dat verwarmt me, inspireert me. Ik kom thuis niet verder dan ‘goedendag’, terwijl júist dat soort gesprekjes de mooiste momentjes opleveren. Ze doet het bewust, zegt ze. Vooral bij toevallige passanten. ,,Misschien maak ik hun dag daarmee leuker?”
Dat doe je. De mijne in ieder geval. Iedere dag.
Wat vond je van dit verhaal?
Al mijn verhalen zijn gratis te lezen. Maar mocht je als blijk van waardering en van vroljkheid een donatie achter willen laten: ik doe een dansje van blijdschap. Alvast zeer veel dank!!
