Ik weet in onze buurt inmiddels waar zich de diepe gaten in de weg bevinden en hoe ik deze moet ontwijken. Erbuiten is een haviksoog vereist; je wil zo’n gat niet raken, dat is nooit goed voor je auto. Goed, in de meeste gevallen valt het ook wel weer mee, maar je zou die enkeling die meer dan dertig centimeter diep is maar treffen. Nergens in Mexico zijn de wegen in echt goede staat, ook niet in de wat rijkere buurten. Men maakt gebruik van het goedkoopste asfalt, dat nu eenmaal niet bestand is tegen het regenseizoen. Tel daar de ontelbare drempels bij op en je weet dat scherpte altijd vereist is, ook als je moederziel alleen op de weg bent.
De schaarse voetpaden zijn er misschien wel slechter aan toe. Te voet zijn die holen en barsten echter een stuk gemakkelijker te ontwijken. Goed uitkijken is wel het devies. Voordat je het weet verzwik je je enkel.
Ik geniet daarvan.
De imperfecties van Mexico
Ik geniet van de imperfecties in Mexico. De onlogica. Het op het oog zomaar wat doen. Van stedenbouwkunde hebben ze hier nog nooit gehoord. Er zit geen idee achter, zéker niet in Mexico Stad. Geen visie. Periférico, de snelweg die de stad doorkruist, kent hier en daar onmogelijke bochten. Gaat soms plots over in een tweebaansweg, wat tot dagelijkse files leidt. Boven Periférico ligt el Segundo Piso, de tweede verdieping. Een verhoogde tolweg. Als het beneden druk is, kun je tegen betaling deze weg nemen. Het ziet er spectaculair, maar onooglijk uit. Het is er neergelegd om het verkeer te ontlasten en om extra geld te verdienen. Niet om de stad te verfraaien.
In de loop naar Periférico
Maar ik had het over imperfecties. Het kost bijvoorbeeld soms wat moeite om op Periférico te komen. Ik moest onlangs in Insurgentes-Sur zijn, het centrum van de stad. Op de terugweg, reed ik richting Periférico. Google Maps bracht me er bíjna, maar de zoekgigant had kennelijk niet in de gaten dat deze straat, inclusief de oprit, was opgetuigd tot markt. Ik kon de snelweg vanuit hier dus niet op en besloot op goed geluk terug te rijden en Maps mijn route te laten herberekenen, in de hoop een andere oprit te vinden. Ik kwam in een ietwat enge buurt terecht, met zeer smalle eenrichtingsstraatjes. De voetpaden waren druk, dus reed ik op een éénbaansweg tussen de mensen door.
Het mocht niet baten, Maps bleef me naar de markt sturen, alsof ik in een soort loop beland was. Alsof er geen alternatief was. De derde keer dat ik de markt betrad, had ik een voorganger. Ik volgde hem, in de hoop dat hij tot een oplossing zou komen. En ja: er was, tussen de kraampjes, een ruimte opengelaten in de wegafzetting, waar nipt een auto tussen paste. Vervolgens een u-bocht, om op de (drukke) weg te komen. Ik veroorzaakte door mijn manoeuvre een kleine opstopping, met toeterende auto’s als gevolg, maar Google Maps zag dat het goed was: ik zat op Periférico en reed in één ruk naar huis.
Ongemakken omarmen
Een markt neerzetten op een oprit: het zit hier vol met die onlogica. De truc is om dit soort ongemakken direct te accepteren en zelfs te omarmen. Ik geniet er zelf ongelofelijk van, hoewel veel Nederlanders me waarschuwen dat het na verloop van tijd gaat irriteren. Dat geloof ik. Maar je hebt er dagelijks meermaals mee te maken.
Mexico is chaotisch, regelloos, vol imperfecties en onlogica. Dat leidt ook tot onveiligheid, ongelijkheid, wanorde en bij tijd en wijlen anarchistische taferelen, dat valt echt niet te ontkennen.
Spiegelen aan de samenleving
Maar ik word er vrolijk van. Word nerveus van perfectie en een steriele omgeving. Autorijden is hier aanmerkelijk opwindender dan in Nederland. Gevaarlijker? Vast en zeker. Autorijden in Mexico is regelloos. Je wordt links en rechts ingehaald door driftig WhatsAppende weggebruikers of door roekeloze buschauffeurs. De gaten en de drempels maken het nog extra lastig, maar alles bij elkaar zou je het verkeer ‘organisch’ kunnen noemen. Als je een beetje op elkaar let, komt het, linksom of rechtsom, vast wel goed, maar niemand let op elkaar.
Tegelijkertijd: de meeste Nederlanders die ik hier spreek, durven niet meer in Nederland te rijden. Bang voor overtredingen. Voor de regels. Regels, waar je hier nauwelijks rekening mee hoeft te houden. In dat opzicht is het wegennet en het verkeer bijna één op één te spiegelen met de samenleving, de buurten, de markten, de parken, alles hier. Geen dag is hetzelfde of te voorspellen. En ik word daar vrolijk van.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)
