Mijn ouders landen op het moment van typen over zes uur op vliegveld Benito Juárez in Mexico en ze blijven hier maar liefst drie weken. Op het moment dat jij dit leest, zijn ze er dus al. Ze arriveren om 3:35u middernacht. We gaan ze ophalen.
Het leverde dinsdag een bijzonder hectische dag op. Temeer er drie grote, nieuwe meubelen geleverd werden die toch ook even geïnstalleerd dienden te worden. Of nou ja, nieuw: een bank, een tv en een bed, allen afkomstig van de broer van Tania. De timing was natuurlijk beroerd, maar het móest wel deze dag. En het voordeel is natuurlijk dat mijn ouders in een flink opgewaardeerd huis terecht zouden komen. Kortom, perfecte timing maar vol met hectiek.
Het zorgde voor onverwachte, maar toch tamelijk felle spanningen in huize Tania-Steven. De laatste dagen ruzieden we al een paar keer, aanmerkelijk méér dan anders. Zij wil alles tiptop in orde, ik ook. Maar de manier waarop, daarin verschillen we soms van mening, van smaak, van inzicht. Zij is al weken, misschien al maanden zeer nerveus voor de komst van haar schoonouders. Ze zal hen voor het eerst ontmoeten.
Tania
Die nervositeit snap ik goed. Het zijn toch haar schoonouders die vanuit het verre Nederland naar haar land komen. Ze wil hen verzorgen, vertroetelen, verwelkomen zoals ze nog nooit verwelkomd zijn. Ze wil hen de smaken van het land laten proeven, de pracht en praal laten zien, de geluiden van stad en land laten horen, de unieke geuren die hier overal rondzweven laten ruiken en laten zien hoe hun zoon in bijzonder goede handen is.
Maar ik? Waarom ben ik zo nerveus? Waar komen mijn zenuwen vandaan? Ik ben snel geërgerd, ben nerveus en chagrijnig. Hoe komt dat toch? Door mijn ouders? Welnee. Door hun komst? Toch wel.
De komende drie weken zijn mijn ouders hier in Mexico en ze krijgen een exclusief inkijkje in mijn nieuwe leven. Ze leren Tania kennen; ditmaal niet van het beeldscherm, maar in het echt. Ze zullen de buurt zien waar ik woon. Zondag gaan we twee weekjes naar Yucatan. We willen hen Mérida laten zien, de stad die we nog steeds op het oog hebben om ons te vestigen. We gaan naar Tulum, waar mijn schoonmoeder woont. En guess what: mijn schoonmoeder is eveneens nerveus. Tania is volop met haar bezig enige cultuurverschillen te duiden.
Echt, geloof me. Ik kijk er reikhalzend naar uit. Oprecht. Ik wíl het hen ook allemaal laten zien. Wíl hen dat inkijkje geven.
Zenuwen
Het geeft me zenuwen. Behoorlijke, zelfs. Mijn aloude mechanisme van diepe piekergedachtes zijn terug van weggeweest en mijn hart bonkt. Het zijn het soort onprettige zenuwen, een gek soort druk dat door niemand wordt opgelegd, behalve door mijzelf. Mijn ouders krijgen een inkijkje in mijn volledig veranderde leven. Een leven waar nog niemand van mijn omgeving écht weet van heeft. Misschien voelt het onbewust als een soort loodzwaar examen en valt dat nu, nu jij dit leest, allemaal van me af.
Als de keuken schoon is, de woonkamer in optima forma, de badkamer weer naar madeliefjes ruikt, de welkomstballon voor mijn ouders helemaal gereed is, de bedden opgemaakt zijn en het eten in huis is en we meerdere korte, maar felle botsinkjes achter de rug hebben, kijkt Tania me ontroerd, blij en opgelucht aan. ,,Straks zijn je ouders er. Morgen laten we met zijn vieren de honden uit in het park en zien ze onze buurt. Morgen eten we samen. Morgen gaan we genieten van je ouders. Genieten van hun aanwezigheid hier.” Ik kijk naar die fraaie, bruine ogen. Ze heeft helemaal gelijk, die haast extreme spanningen in mijn lijf zullen de komende dagen wegvloeien. Ik weet natuurlijk dat het niet om mij gaat. Het wordt tijd dat zij een inkijkje krijgen in mijn nieuwe leven.
Waardeer dit verhaal! (Of steun me door een abonnement te nemen)
